Bədxu (fars. بَدخُو) sözü qədim Azərbaycan dilində istifadə olunan bir termindir və müasir dilə "bədxasiyyət" kimi tərcümə olunur. Ancaq sadəcə "bədxasiyyət" deməklə mənasını tam əhatə etmək mümkün deyil. Bədxu daha çox daxili, gizli bir pis niyyət, xəsislik, qısqanclıq və ya başqalarına qarşı gizli düşmənçilik hissi ifadə edir. Bu, bədxasiyyətliyin daha dərin, daha təhlükəli bir formasıdır; çünki bədxasiyyətli insanın pis niyyəti açıq-aşkar görünə bilər, bədxu isə bunu gizlətməyə çalışır, üzərində maska taxır.
Füzuli şeirlərindəki istifadəsi bu mənanı daha aydın şəkildə göstərir. "Kimsə ol bədxuyə izhar edə bilməz halımı" misrasında, şair öz acınacaqlı vəziyyətini hər kəsə açıqlamaq istəsə də, bədxu insanların bu halını görməməzliyə salacağını, gizli düşmənçiliklə yanaşacağını ifadə edir. "Ol zalimi-bədxu, şuxü sitəmkar" misrasında isə zalım və bədxu bir insanın eyni zamanda şux və sitəmkar olduğunu vurğulayır. Bu, bədxunun yalnız pis niyyətli deyil, həm də öz pis niyyətini gizlətmək üçün müxtəlif üsullardan istifadə edən, ikiüzlü bir şəxsiyyət olduğunu göstərir.
Beləliklə, bədxu sadəcə pis əhval-ruhiyyəli deyil, gizli niyyətləri, ikili davranışı və başqalarına qarşı gizli düşmənçiliyi ilə seçilən bir insandır. Bu sözün köhnəlmiş olsa da, müasir Azərbaycan dilində də istifadə edilə biləcəyi, xüsusilə də ədəbi əsərlərdə daha dərin və ifadəli bir məna çatdırmaq üçün yararlı olacağı düşünülə bilər. Bədxu anlayışı, insan psixologiyasının daha qaranlıq tərəflərinə işıq tutan, maraqlı və dərin bir məna kəsb edir.