Bədməzac (fars. bəd və ər. mizac) sifəti, həm dil tarixi, həm də psixoloji baxımdan zəngin mənaya malikdir. Sözün etimologiyasına nəzər salsaq, farsca "bəd" (pis, yaman) və ərəbcə "mizac" (xasiyyət, təbiət, əhval-ruhiyyə) sözlərinin birləşməsindən əmələ gəldiyini görürük. Bu da sözün mənasının sadəcə "pis xasiyyətli" olmaqdan daha geniş olduğunu göstərir.
Bədməzac insan, sadəcə əsəbi və qıcıqlanan biri deyil. Onun xasiyyəti daha kompleks bir quruluşa malikdir. Ağırxasiyyətli, tündməzac, yolagetməz, qılıqsız və rəftarsız kimi sifətlərlə təsvir olunan bədməzac şəxs, ətrafındakılarla münasibətlərində çətinlik çəkir. Onun davranışları tez-tez qeyri-adekvat, gözlənilməz və ətrafındakılarda narahatlıq yaradır. Bu, sadəcə pis əhval-ruhiyyə ilə deyil, həm də daxili quruluşuna, təbiətinin xüsusiyyətlərinə bağlıdır.
Bədməzaclığın səbəbləri müxtəlif ola bilər: genetik meyl, psixoloji travmalar, tərbiyənin çatışmazlığı, yaşadığı sosial mühitin təsiri və s. Bəzi hallarda bədməzaclıq müalicə oluna bilən bir vəziyyət olsa da, bəzi hallarda isə xarakterin ayrılmaz bir hissəsi kimi qalır. Bu səbəbdən bədməzac insanlarla ünsiyyət qurmaqda ehtiyatlı olmaq və onların xüsusiyyətlərini nəzərə almaq vacibdir.
Maraqlı bir məqam da odur ki, "bədməzac" sözü sadəcə insanlara deyil, bəzən hadisələrə, vəziyyətlərə də aid edilə bilər. Məsələn, "bədməzac hava" və ya "bədməzac gün" ifadələri insanın əhval-ruhiyyəsinə mənfi təsir edən ətraf mühit amillərini ifadə etmək üçün işlədilə bilər. Beləliklə, bu sözün mənasının genişliyi və çoxşaxəliliyi onun istifadəsinin çeşidliliyinə və dilin zənginliyinə töhfə verir.