Bəhri-təvil (ər. بحر التویل) sözü ərəb mənşəli olub, iki hissədən – "bəhr" (dəniz, okean, məcazi mənada şeirin vəzninin növü) və "təvil" (uzadılması, uzanması, genişləndirilməsi) sözlərindən təşkil olunmuşdur. Bu termin ədəbiyyatda, xüsusilə də əruz vəzninin tədqiqi sahəsində geniş istifadə olunur.
Birinci mənası kimi Bəhri-təvil əruz vəzninin bir bəhrini (vəzn formasını) təmsil edir. Əruzun nisbətən daha mürəkkəb və uzun bəhrlərindən biri olub, müxtəlif tərkib və quruluşa malik misraların bir araya gəlməsi ilə yaranır. Bu bəhrin xüsusiyyətləri əruz vəzninin qaydalarına əsasən müəyyən olunur və müxtəlif ədəbiyyat mənbələrində təfərrüatlı şəkildə izah edilir. Şairlər bu bəhri öz şeirlərində müxtəlif ifadə vasitələri ilə, bədii təsvirlərlə və duyğularla zənginləşdirərək istifadə edirlər.
İkinci mənası isə Bəhri-təvilin nəsr ədəbiyyatında müəyyən vəznə (ritm və ölçüyə) malik, lakin qəlibə (sərt formaya) bağlı olmayan, sonları qafiyəli cümlələrdən ibarət bir nəsr formasını bildirir. Bu formada yazılı nəsr əsərləri ritmikliyi və ahəngdarlığı ilə şeirə yaxınlaşır, lakin şeirin qəliblərinə bağlı deyil. Bu üsul, xüsusən də nəsrin poetikliyini artırmaq, oxucuya estetik zövq vermək məqsədilə istifadə edilmişdir. Bu mənada bəhri-təvil, nəsrin incəlikləri ilə şeirin ritmik zənginliyinin qovuşduğu bir formadır.
Yekun olaraq, Bəhri-təvil termininin həm əruz şeirinin texniki bir aspekti, həm də nəsrə bədii estetik keyfiyyət qazandıran bir üsul kimi iki müxtəlif, amma əlaqəli mənası vardır. Hər iki mənada, bu termin ədəbiyyatın forma və ifadə imkanlarının genişliyini və zənginliyini göstərir.