Bozarantı sözü Azərbaycan dilində çoxcəhətli bir mənaya malikdir və təkcə "səhərə yaxın alaqaranlıq"la məhdudlaşmır. Lüğətlərdə əsasən iki əsas mənası qeyd olunsa da, bu mənaların arxasında daha zəngin bir semantik sahə gizlənir.
Birinci məna, həqiqətən də, səhərə yaxın, günəşin doğmazdan əvvəlki o qaranlıq-boz rəngli, işıqla qaranlığın qarışdığı, səssiz və sakit anlardır. Bu, günün əvvəlinin mistik və poetik bir təsviridir; sanki gecənin qalıqları, işığın gəlişinə qarşı müqavimət göstərən son nəfəsləridir. Bu bozarantıda təbiətin yavaş-yavaş oyanışı, həyatın yenidən canlanması hissi duyulur.
İkinci məna isə, uzaqdan boz görünən hər hansı bir obyekt, yer və ya mənzərəni ifadə edir. Bu mənada bozarantı, məsafənin yaratdığı bulanıqlığı, ətraflı detalların görünməməsini, rənglərin solğunlaşmasını təsvir edir. Məsələn, dumanlı bir gündə uzaqdakı dağlar bozarantı kimi görünə bilər; ya da qaranlıqda uşaq gözü ilə baxdıqda, hər şey bozarantıya bürünmüş kimi görünə bilər. Bu, təsvirin qeyri-müəyyənliyi, gizlinlik və sirr elementini əks etdirir.
Ümumiyyətlə, "bozarantı" sözü, səhər alaqaranlığının səssizliyi və uzaq məsafələrin qeyri-müəyyənliyi arasında bir körpü rolunu oynayır. Həm fiziki bir hadisəni (səhər alaqaranlığı), həm də bir vizual təsiri (uzaqdan boz görünmə) əks etdirən bu söz, Azərbaycan dilinin zənginliyinin və ifadə gücünün bariz nümunəsidir. Onun istifadəsi mətnlərə həm poetik bir gözəllik, həm də dəqiqlik qatır.