Bozqır sözü Azərbaycan dilində geniş yayılmış coğrafi termindir və əsasən susuz, bitki örtüyünün kasıb olduğu düzənlik əraziləri üçün işlədilir. Lüğətlərdə "susuz, otsuz çöl" kimi sadə bir tərif verilə bilsə də, bozqırın mahiyyəti daha mürəkkəb və rəngarəngdir.
Bozqırların xarakterik xüsusiyyəti, illik yağıntının azlığı və nəticədə bitki örtüyünün seyrəkliyi, həmçinin torpağın quraqlığıdır. Ancaq "otsuz" tərifi həmişə də tam dəqiq deyil. Bozqırlarda müxtəlif ot növləri, seyrək kollar və bəzən hətta alçaq boylu ağaclar da rast gəlinir. Bu bitkilər əsasən quraqlığa davamlı, sərt iqlim şəraitinə uyğunlaşmış növlərdən ibarətdir. Beləliklə, bozqır "tamamilə cansız" deyil, özünəməxsus flora və faunaya malik ekosistemdir.
Bozqır landşaftı yalnız coğrafi təsvir deyil, həm də tarixi, mədəni və hətta poetik mənalar daşıyır. Tarixən bozqır əraziləri köçəri xalqlar üçün həyat məkanı, mal-qara otarması üçün əlverişli sahə olub. Bu səbəbdən bozqır mədəniyyəti və həyat tərzi ilə sıx bağlıdır. Azərbaycan ədəbiyyatında bozqır geniş təsvir olunmuş, onun genişliyi, sərtliyi və eyni zamanda gözəlliyi poetik metaforalarla ifadə edilmişdir. Bozqırda günəşin qızmar şüaları altında uzanan səhra, səmanın sonsuzluğuna qovuşan uçuq buludlar, və gecələr aydın görünən ulduzlar mistik bir atmosfer yaradır.
Yekun olaraq, bozqır sadəcə susuz və otsuz çöl deyil, özünəməxsus bitki və heyvan aləminə, zəngin tarixi və mədəni irsinə malik kompleks bir ekosistemdir. Bu, geniş, açıq və sərt, lakin eyni zamanda öz gözəlliyinə malik bir landşaftdır.