Buyurucu sifəti, əsasən əmredici və ya amiranə tonda ifadə olunan bir hərəkət və ya nitqi ifadə edir. Yalnız bir əmr verməkdən daha çox, bu söz həmin əmrin arxasında duran qüdrət, qətiyyət və ya hətta bir qədər hökmranlıq hissini də ehtiva edir. Sözün istifadəsi, əmr verənin mövqeyi və əmrin təbiətinə görə müxtəlif kontekstlərdə fərqli nüanslar daşıya bilər.
Misal olaraq, verilən nümunədə ("Bu halda Səlim bəy zavod həyətinə daxil olub, buyurucu bir səslə bağırdı. H.Nəzərli") "buyurucu" sözü Səlim bəyin səsinin yalnız əmr verməkdən ibarət olmadığını, səs tonunun özündə güc, qətiyyət və ya hətta bir qədər üstünlük hissini əks etdirdiyini göstərir. Səlim bəyin zavodda tutduğu vəzifə, bağırmağın səbəbi və digər kontekstual məlumatlar "buyurucu" sözünün dəqiq mənasını daha yaxşı anlamağa kömək edər.
Maraqlı bir məqam odur ki, "buyurucu" sözü, əmr edənin məqsədinə çatmaq üçün istifadə etdiyi üsulun, səsin tonunun və hətta bədən dilinin də əks olunduğunu bildirir. Sadəcə əmr deyil, həmin əmrin arxasında duran güc dinamizmini, hətta bir qədər təzyiqi də ifadə edir. Bu səbəbdən də, "buyurucu" sözünün əvəzinə sadəcə "əmredici" sözünün istifadəsi həmişə tam dəqiq və aydın olmaya bilər.
Nəticə etibarilə, "buyurucu" sözü, əmredici olmanın sadə təsvirindən daha çox, əmr verən şəxsin mövqeyini, səs tonunu və əmrin kontekstini əks etdirən daha zəngin bir məna daşıyır. Bu, ədəbi əsərlərdə personajların xarakterini və mövqeyini daha dəqiq təsvir etmək üçün istifadə oluna bilən dəyərli bir leksik vahiddir.