Cağıldamaq feli, xırda cisimlərin bir-birinə dəyərək və ya səthlə təmas edərək çıxardıqları xarakterik, səs-küylü səsi ifadə edir. Bu səs adətən tez-tez təkrarlanan, yüksək olmayan, lakin bir çox kiçik səsin birləşməsindən əmələ gələn, qısa və ritmik bir səsdir.
Məsələn, torpağın üstünə tökülən qozların, daşların və ya digər bənzər kiçik, sərt cisimlərin bir-birinə dəyərək çıxartdıqları səs cağıldamaq kimi təsvir olunur. Bu səs, hər bir cismin fərdi səsinin deyil, ümumi, birləşmiş səsin təsiri ilə xarakterizə olunur. Sözün əsasını təşkil edən “cağıl” morfeminin özü də bu səsin xüsusiyyətini əks etdirir – tez-tez təkrarlanan, bir qədər sərt, lakin xoşagəlməz olmayan səs.
Cağıldamaq feli əsasən hərəkətin təsviri üçün istifadə olunur və səsin şiddətini, tezliyini və davamlılığını ifadə etmək üçün əlavə sözlərlə birlikdə işlənə bilər. Məsələn, “qozlar şiddətlə cağıldayırdı”, “daşlar zəifcə cağıldayırdı” kimi ifadələr səsin fərqli xüsusiyyətlərini vurgulanmasına imkan verir.
Sözün poetik təsvirlərdə istifadəsi də mümkündür. Məsələn, bir şeirdə yağış damlalarının daş səthə düşərək çıxartdıqları səs cağıldamaq kimi ifadə oluna bilər. Bu da sözün yalnız konkret mənadan kənara çıxaraq daha geniş məcazi mənalarda da istifadə oluna biləcəyini göstərir.