Cırıltılı sifəti, əsasən, kəskin və tez-tez təkrarlanan səslərin xarakterini ifadə edir. Bu səs, nazik, incə bir şeyin sürtülməsindən, parçalanmasından və ya titrəməsindən yaranır. Sözün özündəki "cırıltı" kökündən də göründüyü kimi, əşyanın "cırılması" ilə bağlı bir həssaslığı özündə daşıyır. Bu "cırılma" həmişə fiziki bir prosesi ifadə etməsə də, səsin verdiyi təəssürat bu yöndədir.
Məsələn, "cırıltılı səs" deyəndə quşların cıvıltısını, ağac budaqlarının küləkdə səs çıxarmasını, quru yarpaqların ayaq altında xırıltısını, və ya qırılan şüşənin səsini təsəvvür edə bilərik. Hər üç halda da səsin incəliyi, kəskinliyi və tez-tez təkrarlanması cırıltılı sifətinin əsas xüsusiyyətlərini əks etdirir. Bəzən "cırıltılı" sözü hətta daha abstrakt mənalarda da işlədilə bilər. Məsələn, "cırıltılı bir həyəcan" ifadəsi insanın daxili narahatlığının, özünü saxlaya bilməməsinin və intensivliyinin ifadəsinə xidmət edə bilər.
Cırıltılı səsin musiqidə də öz yeri var. Müəyyən musiqi alətləri və ya səs effektləri ilə yaradılan cırıltılı səslər, əsərin duyğusal təsirini gücləndirmək, həyəcanı artırmaq və ya xüsusi bir atmosfer yaratmaq üçün istifadə oluna bilər. Beləliklə, "cırıltılı" sadəcə bir səs təsviri deyil, həm də müxtəlif duyğuların və əhval-ruhiyyələrin ifadəsinə xidmət edən ifadəli bir vasitədir.