Cırınq-cırınq: Bu söz, əsasən, nazik, kövrək saxsı qabların sınarkən çıxardığı xarakterik səsi təsvir etmək üçün işlədilir. Səsin kəskin, yüksək və qırılgan olduğunu vurğulayan onomatopeik bir ifadədir. Yəni, sözün özü səsin təbiətini əks etdirir.
Cırınq-cırınq səsi, saxsının quruluşuna, qalınlığına və sınma anındakı qüvvəyə görə fərqlənə bilər. Bəzən incə, titrək bir səs kimi duyulur, bəzən isə daha kəskin, bərk bir şırıltıya bənzəyir. Bu səsin psixoakustik təsiri də maraqlıdır – çoxları üçün həm qorxulu, həm də kədərli bir duyğu yaradır, çünki qırılan saxsı qab, ümumiyyətlə, hər hansısa bir itirilmə, zərər və ya parçalanma ilə əlaqələndirilir.
Onomatopeik sözlərin dilin zənginliyindəki rolu danılmazdır. Cırınq-cırınq kimi sözlər, sadəcə olaraq səsi təsvir etməklə kifayətlənmirlər, eyni zamanda, konkret səsə emosional və estetik bir yük də əlavə edirlər. Bu sözü ədəbi əsərlərdə, təsviri hekayələrdə, hətta şeirlərdə də eşitmək mümkündür. Onlar həmin əsərlərə rəngarənglik və canlılıq qatırlar.
Qısaca, "cırınq-cırınq" sadə bir onomatopeik ifadə deyil; o, saxsı qabların sınmasının səsini dəqiq şəkildə təsvir etməklə yanaşı, həm də bu səsin yaratdığı duyğu və təəssüratları oxucuya və ya dinləyiciyə ötürən zəngin bir dil elementidir.