Çır-çır (çığırmaq) – Sözün təsviri mahiyyətini əks etdirən onomatopeyik bir ifadədir. Yüksək səslə, kəskin və davamlı şəkildə səs çıxarmağı, qışqırmağı, bağırmağı bildirir. Sadəcə "çığırmaq" sözündən fərqli olaraq, "çır-çır çığırmaq" daha intensiv, daha kəskin və hətta hirsli və ya qorxu dolu bir çığırığı ifadə edir. Səsin kəskinliyi və təkrarlanan təbiəti "çır-çır" şəklində dilə gətirilir. Bu, həmçinin uşaqların, xüsusilə də həyəcanlı, kədərlənməli və ya əsəbləşdikləri zaman etdikləri xüsusi bir çığırış növünü də ifadə edə bilər.
Misal olaraq, "Sabah yola düşəndə də [uşaq] çır-çır çığırırdı" cümləsində uşağın ayrılamaqdan kədərləndiyi, qorxduğu və ya narahat olduğu üçün nə qədər həyəcanlı və intensiv şəkildə çığırığını vurğulayır. "Çır-çır" sözü bu intensivliyi, həyəcanı və səsin təbiətini daha canlı şəkildə təsvir edərək sadəcə "çığırmaq" sözündən daha çox emosional məlumat verir.
Ədəbiyyatda "çır-çır" sözü müəlliflər tərəfindən mətnə daha çox canlılıq və təsvirilik qatmaq üçün istifadə olunur. Bu, oxucunun hadisəni daha yaxşı təsəvvür etməsinə və həmin səsin gücünü, tonunu və duyğusunu daha aydın hiss etməsinə imkan verir. Beləliklə, "çır-çır çığırmaq" sadəcə bir hərəkəti deyil, həm də bunun arxasında yatan duyğuları və səsin xüsusiyyətlərini də əks etdirən ifadəli bir dil elementidir.