Çuvalduz Azərbaycan dilinin zəngin leksikasında özünəməxsus yeri olan maraqlı bir sözdür. İzahlı lüğətlərdə sadəcə "iti ucu yastı və əyri iri qıyıq" kimi tərif olunsa da, bu sözün gerçək mahiyyəti və mədəni kontekstdəki əhəmiyyəti daha geniş izahı tələb edir. Əslində, çuvalduz sadəcə bir alət deyil, həm də bir simvol, tarixi və mədəniyyətimizin ayrılmaz bir parçasıdır.
Çuvalduzun "iti ucu yastı və əyri iri qıyıq" olmasının səbəbi onun əsasən dəmir və ya digər möhkəm metallardan hazırlanması və xüsusi funksiyasına uyğunlaşdırılmış formasındandır. Yastı və əyri ucu, qalınlığı isə onu toxuculuqda, xüsusilə də parça kəsmə və ya çuval tikişində effektiv alətə çevirir. Yəni, "çuvalduz" adı da bu funksiyasından qaynaqlanır. Kəskin ucu ilə parça kəsilər, yastı və əyri ucu ilə isə parça rahatca deşilər və tikişlər hazırlanardı.
Atalar sözü olan "İynəni özünə, çuvalduzu yoldaşına" deyimi də çuvalduzun gücünü və praktikliyini vurğulayır. İynə daha incə, daha zərif işlər üçün istifadə olunarkən, çuvalduz daha ağır, daha möhkəm materiallar üçün lazımlıdır. Bu deyim, işin növünə uyğun vasitənin seçilməsinin vacibliyini göstərir. Həmçinin, işin ağırlığını və məsuliyyətini bölüşmənin, birgə işləməyin əhəmiyyətini ifadə edə bilər.
Mətndə verilən "Axşam namazından, şam yeməyindən sonra, əlində çuvalduz çarığını..." ifadəsi isə çuvalduzun gündəlik həyatdakı yerini, hətta ev işlərində istifadə edilən adi bir alət olduğunu göstərir. Bu, çuvalduzun sadəcə peşəkar toxucular üçün deyil, həm də adi insanlar üçün də əhəmiyyətli bir vasitə olduğunu təsdiqləyir.
Beləliklə, çuvalduz sadəcə bir qıyıq deyil, Azərbaycanın məişət mədəniyyətinin, əl işlərinin və atalar sözlərinin ayrılmaz bir parçasıdır. Onun praktik funksiyasından əlavə, bu sözün mədəniyyətimizdəki simvolik əhəmiyyəti də qeyd edilməlidir.