Davat (ər. دواة) sözü Azərbaycan dilində köhnəlmiş bir sözdür və əsasən mürəkkəb qabı mənasında işlənir. Lüğətlərdə sadəcə "mürəkkəbqabı" kimi təqdim olunsa da, onun mənasını daha geniş və dərin şəkildə anlamaq üçün tarixi kontekstə nəzər salmaq lazımdır. Davat sadəcə bir qab deyil, yazı-oxuma mədəniyyətinin, elm və ədəbiyyatın simvoludur. Əlyazmaların, şeirlərin, qanunların, tarixin yazıldığı əsas vasitə olan qələmin ayrılmaz yoldaşıdır. Onun qələmlə birgə mövcudluğu, hətta poetik təsvirlərdə belə öz əksini tapır: "Bulud havada gedər; Qələm davata gedər" misalında olduğu kimi.
Bu bayatıdakı təsvir, davatın yalnız bir qab olmadığını, yazının, yaradıcılığın, ifadənin əsas atributlarından biri olduğunu göstərir. Qələm davata gedər ifadəsi, qələmin mürəkkəbi almaq üçün davata ehtiyacının sadə bir təsviri deyil, daha çox yazı prosesinin, düşüncələrin kağız üzərinə köçürülməsinin metaforik ifadəsidir. "Davat və qələmimdən başqa, heç bir şeyə gümanım gəlmir" misalında isə davat, yazıçı üçün ən qiymətli alətlərin simvoluna çevrilir, yəni yaradıcılığın, biliyin və ifadənin təcəssümünə.
Beləliklə, davat sadəcə bir mürəkkəbqabı deyil, tarixi bir əşyadır, yazı mədəniyyətinin, elm və ədəbiyyatın ayrılmaz bir hissəsidir. Onun mənası, sadəcə funksiyasından daha çox, yazının, biliyin və ifadənin simvolik təcəssümünü özündə ehtiva edir. Köhnəlmiş olsa da, davat sözü zəngin mədəni irsin bir parçası olaraq dil tarixində öz əhəmiyyətini qoruyub saxlayır.