Dınqıltı – metaldan və ya digər sərt materiallardan hazırlanmış əşyaların bir-birinə dəyməsi, vurulması nəticəsində yaranan xarakterik, kəskin və qısa səsdir. Bu səs, adətən, əşyanın materialının, formasının və vurma gücünün təsirindən asılı olaraq müxtəlif intensivlikdə və tonlarda eşidilir. Mis qablar, zənglər, çəngəllər kimi əşyaların səslənməsi dınqıltı nümunəsi kimi göstərilə bilər.
Dınqıltı səsinin xüsusiyyətləri onun yaratdığı duyğuya təsir edir. Zərif bir çini fincanın dınqıltısı zəngin və güclü bir mis qabın dınqıltısından fərqli olaraq, daha incə və kövrək bir təəssürat yaradır. Həmçinin, dınqıltı səsinin tezliyi və ritmi də onun xarakterini müəyyənləşdirir; məsələn, tez-tez təkrarlanan dınqıltılar narahatlıq, həyəcan yarada bilər, halbuki nadir, uzun səslər daha sakit və düşüncəli bir əhval-ruhiyyə yarada bilər.
Ədəbiyyatda dınqıltı səsi tez-tez simvolik məna daşıyır. Mütləq səssizlik içərisində eşidilən dınqıltı, qəfil baş verən hadisənin və ya gizli bir həqiqətin işarəsi ola bilər. Həmçinin, dınqıltı, qəzəb, münaqişə və ya təlaş kimi hissləri ifadə etmək üçün də istifadə oluna bilər. Məsələn, yuxarıda göstərilən “Çəngəllər tez-tez boşqablara dəyib dınqıltı qoparırdı” misalında, dınqıltı səsi qarışıqlıq və ya həyəcanlı bir atmosferi təsvir edir.
Beləliklə, dınqıltı sadəcə bir səs deyil, eyni zamanda bir çox mənaları özündə ehtiva edən, müxtəlif duyğular və təəssüratlar yaradan zəngin bir ifadə vasitəsidir.