Diatonik (yun. διάτονος - "üzərindən keçən") musiqi terminidir. Əsas mənası ardıcıl olaraq, bir-birini təbii şəkildə izləyən, bütöv və yarım tonlardan təşkil olunmuş səs ardıcıllığını ifadə edir. Sadəcə olaraq, bir lad daxilində səslərin təbii bir ardıcıllığının, bir-birini təbii şəkildə izləməsinin ifadəsidir.
Daha dəqiq desək, diatonik bir gammanın (məsələn, do maqdurunun C majör gamması) səsləri arasında yalnız bütöv tonlar (iki ardıcıl səs arasındakı interval) və yarım tonlar (məsələn, do və re arasındakı bütöv ton, re və mi arasındakı bütöv ton, mi və fa arasındakı yarım ton) vardır. Bu səs ardıcıllığı qulağa təbii və xoş gəlir, çünki qədim zamanlardan bəri istifadə olunmuş və insan qulağına əlçatan, harmonik olaraq rahat bir quruluşdur. Yəni bir diatonik qamma içərisində səslər arasında qeyri-adi və qulağı narahat edən intervalar yoxdur.
Diatonik musiqi quruluşu Qədim Yunanıstandan bəri musiqi nəzəriyyəsinin əsasını təşkil edir və əksər Avropa musiqi ənənələrində əsas rol oynayır. Bizim əksər musiqi əsərlərimiz, mahnılarımız diatonik sistem üzərində qurulub. Bəzi müasir musiqi janrlarında diatonikdən kənara çıxılsa da, diatonik sistemin əhəmiyyəti və əsas olduğu qalır. Çünki bu sistem insan qulağının duyğusal qavrayışına uyğun qurulmuşdur.
Maraqlı bir məqam odur ki, diatonik sistemin sadəliyinə baxmayaraq, çox zəngin ifadə imkanları vardır. Müxtəlif tonlar, modalarda istifadə edilməsi sayəsində çox fərqli əhval-ruhiyyəli musiqi əsərlərinin yazılmasına imkan verir. Bu səbəbdən, əsrlər boyu musiqiçilər tərəfindən çox geniş istifadə olunur və musiqi tarixində böyük rol oynayır.