Donqultu, Azərbaycan dilinin zəngin leksikasında özünəməxsus yer tutan maraqlı bir sözdür. Sadəcə "yavaşcadan, anlaşılmaz halda öz-özünə danışma" kimi tərif edilməsi onun bütün incəliklərini əks etdirmir. Əslində, donqultu daha çox mırıltı, pıçıldamaqdan fərqli olaraq, içdən, sanki öz-özünə deyilən, bir növ düşüncələrin səssiz ifadəsidir. Bu səslənmə aydın deyil, qırıntılı, anlaşılan sözlərdən daha çox anlaşılmaz səslərdən ibarətdir.
Donqultu, insanın daxili dünyasının xarici aləmə qəribə bir əks olunmasıdır. Bu, düşüncələrin, xatirələrin, ya da hətta sözsüz duyğuların səssiz bir ifadə formasıdır. Sözün özü də, mənası kimi, müəmmalı və qaranlıqdır. Anlaşılmazlığı, pıçıldamağın gizlilik və incəliyindən fərqli olaraq, daha çox qarışıqlıq, düşüncələrin bir-birinə qarışması, düşüncə axınının səs halına çevrilməsi kimi təsəvvür edilə bilər.
Donqultunun mənası "anlaşılmaz sözlər" kimi də izah edilə bilər, amma bu tərif tam deyil. Çünki donqultu sadəcə anlaşılmaz sözlərin ardıcıllığı deyil, anlaşılmazlıq içində olan bir səs axınıdır. Bu səs axını duyğuları, hissləri və ya daxili mübarizələri ifadə edə bilər. Beləcə, donqultu insanın daxili aləminin səssiz bir portretidir, gizli düşüncələrin və duyğuların bir növ əksidir. Onun müəmmalı təbiəti sözün özünə də maraqlı bir kölgə salır.
Qısacası, donqultu sadəcə bir dil hadisəsi deyil, həm də psixoloji bir hadisədir. O, insanın daxili dünyasının sirrini, anlaşılmazlığını və zənginliyini əks etdirən maraqlı bir fenomendir.