Duruş sözü, Azərbaycan dilinin zəngin leksikasında bir insanın durma tərzi, bədəninin vəziyyəti, özünü necə apmasını, həmçinin ümumi hərəkət və davranış tərzinin ümumi təsvirini verən bir termindir. Sadəcə "necə durması" deyil, duruş, insanın daxili halının, əhval-ruhiyyəsinin, hətta sosial statusunun və gücünün xarici təzahürüdür.
Bir insanın duruşu onun boyun və belinin düzəlməsindən, ayaqlarının necə yerə basmasından, qollarının vəziyyətindən, başının duruşundan və bədəninin ümumi mövqeyindən ibarətdir. Lakin bu, yalnız fiziki bir vəziyyət deyil. Duruş, özünəinam, sükunət, ya da əksinə, əsəbilik, qorxu və ya üzgünlük kimi daxili halları əks etdirə bilər. Məsələn, qürurlu və özünə inanan bir insanın duruşu digərindən fərqlənəcəkdir.
Ədəbiyyatda duruş, şairlərin və yazıçıların qəhrəmanlarının xarakterini və daxili aləmini təsvir etmək üçün istifadə etdiyi güclü bir vasitədir. Misal olaraq, verilən şeir parçasında "Başında göy araxçın, duruşunda əzəmət; Üzündə qəm izləri, gözələrində məhəbbət" misraları şəxsin xarici görkəmini (göy araxçın, əzəmətli duruş) daxili halı ilə (qəmli üz, məhəbbət dolu gözlər) zərifcə əks etdirir. Bu, duruşun ancaq fiziki vəziyyət deyil, həm də daxili dünyanın bir təzahürü olduğunu göstərir.
Beləliklə, duruş sadəcə bir fiziki vəziyyət deyil, kompleks bir anlayışdır ki, bir insanın xarici görünüşünü, daxili hisslərini və hətta sosial statusunu əks etdirir. O, sözsüz nitq vasitəsi kimi çox şey haqqında məlumat verir.