Dübeyt (دوبیتی) farsca "dü" (iki) və ərəbcə "beyt" (ev, misra, beyt) sözlərindən əmələ gəlmiş bir termindir. Ədəbiyyatda iki beytdən (dörd misradan) ibarət olan qısa, lirik şeir formasını ifadə edir. Bu, klassik şeir formalarından biri olub, özünün qısa və yığcam ifadə qabiliyyəti ilə seçilir. Dübeytin mövzusu çox müxtəlif ola bilər: sevgi, ayrılıq, təbiət, fəlsəfə və s. Lakin, ümumiyyətlə, duyğuların ifadəsində güclüdür və oxucuda dərin təəssürat yaradır.
Dübeytin əsas xüsusiyyəti onun quruluşundadır. Dörd misradan ibarət olub, hər misrası müəyyən bir qafiyə və əruz ölçüsünə riayət edir. Bu, şeirin ahəngdarlığını və musiqiliyini təmin edir. Qafiyə sxemi AA, BA, CA, DA və ya bənzəri ola bilər. Əruz ölçüsü isə şeirin növündən və şairin seçimindən asılıdır. Lakin, ümumiyyətlə, dübeytlər rəvan və yüngül bir üsluba malikdir.
Dübeyt yalnız ədəbiyyatda deyil, həm də musiqidə geniş yayılmışdır. Azərbaycan xalq musiqisində, xüsusilə aşıq sənətində "dübeyt" adı ilə tanınan bir çox saz havaları mövcuddur. Bu havaların bir çoxu ədəbiyyatdakı dübeytlərin musiqiyə çevrilmiş variantlarıdır, yaxud da özünəməxsus melodik quruluşa və poetik məzmuna malikdir. Beləliklə, dübeyt sözü həm ədəbi, həm də musiqi mədəniyyətimizin ayrılmaz bir hissəsini təşkil edir.
Qısaca, dübeyt sadəcə iki beytdən ibarət bir şeir deyil; o, ədəbiyyat və musiqi sənətinin qovuşduğu, duyğuların yığcam və təsirli şəkildə ifadə olunduğu incə bir sənət formasıdır. Onun qısalığına baxmayaraq, dərin mənalar və estetik zövq bəxş edir. Azərbaycan ədəbiyyatı və musiqisinin zəngin xəzinəsində dübeytlər öyrənilməyə və tədqiq edilməyə layiq olan qiymətli nümunələr təşkil edir.