Ehtirassız sifət və zərf kimi işlənən bir sözdür və əsasən həvəssizlik, hərarətsizlik və şövqsuzluq mənalarını ifadə edir. Sadəcə "həvəssiz" və ya "şövqsüz" sözlərinin sinonimi olmaqdan kənara çıxaraq, daha dərin bir məna daşıyır. Ehtirassızlıq, həyatın tələblərinə və hadisələrinə qarşı duyğusal bir uzaqlaşmanı, sərinliyi və soyuqluğu əks etdirir.
Bir insanı ehtirassız adlandırmaq, onun həyatın hər hansı bir sahəsində – işində, hobbisində, münasibətlərində – həvəs və enerji çatışmazlığından əziyyət çəkdiyini göstərir. Bu, sadəcə olaraq maraq olmaması deyil, həm də müəyyən bir həyacan, həyəcan və ya istəyin olmaması deməkdir. Ehtirassız adam, ətrafında baş verən hadisələrə, hətta öz həyatının gedişatına belə, laqeyd yanaşma meyli göstərə bilər.
"Ehtirassız danışmaq" ifadəsi isə, nitqin cansıxıcı, monoton, hisslərdən məhrum və dinləyicini cəlb etməyən tərzdə olduğunu ifadə edir. Sözlərin arxasında duran duyğu və enerjinin olmaması, danışanın mövzuya olan laqeydliyini və ya maraqsızlığını ortaya qoyur. Bu, sadəcə olaraq səs tonunun monotonluğu deyil, eyni zamanda məlumatın təqdim olunma formasının da cansıxıcı olmasını bildirir.
Ümumiyyətlə, "ehtirassız" sözü, həyatın canlılığını, enerjisini və həyəcanını əks etdirən hisslərin olmamasının bir göstəricisidir. Bu, həm müsbət, həm də mənfi kontekstdə işlənə bilər. Məsələn, mürəkkəb bir vəziyyətdə soyuqqanlı və ehtirassız qalmaq müsbət bir xüsusiyyət kimi qəbul edilə bilər, halbuki həyatın bütün sahələrində ehtirassızlıq, insanın həyatdan zövq almasına və potensialını tam reallaşdırmasına mane ola bilər.