Epika [yun. epos — nəğmə, hekayə] ədəbiyyatda geniş yayılmış əsas janrlardan biridir. Qədim yunan ədəbiyyatında "epos" sözü nəğmə, hekayə, şifahi xalq yaradıcılığı məhsulu olan uzun hekayələr mənasında işlənirdi. Müasir ədəbiyyatşünaslıqda isə epika, əsasən, nəsr və nəzm formalarında yazılı ədəbi əsərləri özündə birləşdirən, hadisələrin, insan taleyinin və ya təbiət hadisələrinin geniş şəkildə təsvir olunduğu bir janr kimi başa düşülür.
Epik əsərlərin əsas xüsusiyyətlərindən biri də, müəyyən bir zaman və məkan çərçivəsində hadisələrin ardıcıllıqla, geniş şəkildə təsvir edilməsidir. Müəllif hadisələrə sadəcə müşahidəçi kimi yox, həm də müəyyən dərəcədə iştirakçı kimi yanaşır, obrazların daxili aləmini, duyğu və düşüncələrini təsvir edir. Bu, epik əsərlərə reallıq hissi, həyatdan götürülmüşlük və inandırıcılıq qatır.
Epikanın əsas formaları roman, povest, hekayə, novella və s. sayılır. Bunların hər birinin özünəməxsus xüsusiyyətləri və həcm göstəriciləri vardır. Məsələn, roman daha geniş həcmə, mürəkkəb süjet xəttinə və çoxlu sayda personaja malikdir, halbuki hekayə daha kiçik həcmdə, sadə süjetə və az sayda personaja əsaslanır. Lakin hamısı ümumi bir məqsədə xidmət edir: oxucuda ətraf aləmə, insan həyatına və münasibətlərinə dair daha dərin bir anlayış formalaşdırmaq.
Epik əsərlərin tarixi çox qədimdir. İlk epik əsərlər şifahi olaraq nəsildən-nəslə ötürülmüş, sonralar yazılı formada qorunub saxlanılmışdır. "Gilqamış əsri", "Homerin Odisseya"sı və "İliada"sı dünya ədəbiyyatında epik əsərlərin parlaq nümunələri kimi qalır. Bu əsərlərin ədəbiyyat tarixindəki rolu böyükdür və onlar həm bədii, həm də tarixi-mədəni baxımdan əhəmiyyətlidir.
Müasir dövrdə də epika öz aktuallığını qoruyub saxlayır. Müxtəlif janr və üslublarda yazılmış epik əsərlər oxucular tərəfindən böyük maraqla qarşılanır. Epikanın özünəməxsusluğu onun oxucunun təxəyyülünü genişləndirmək, həyata fərqli perspektivlərdən baxmağı öyrətmək və mənəvi-etik dəyərləri aşılamaq qabiliyyətindədir.