Estetçilik, estetizmin sinonimi olaraq qəbul edilən bir termindir. Ancaq bu sadə sinonimlikdən daha geniş bir məna ehtiva edir. Estetizm, incəsənətə, gözəllikə və zövqə üstünlük verən fəlsəfi və bədii bir yanaşma olsa da, estetçilik bu yanaşmanın konkret təzahürü, bir əsərə və ya hər hansı bir yaradıcı fəaliyyətə tətbiq olunan bir keyfiyyət kimi başa düşülə bilər.
Bir əsərin estetçiliyi onun formal elementlərinin (rəng, forma, kompozisiya, dil və s.) mükəmməlliyinə, harmoniyasına və incəliyə diqqəti ilə müəyyən edilir. Bu, sadəcə gözəl görünmək mənasını verməkdən daha çoxdur. Estetçilik, əsərin əzəmətliliyini, incəliyi və dərinliyini ortaya qoyan dəqiq və düşünülmüş bir yaradıcılıq prosesinin nəticəsidir. Həmçinin, estetçilik hissiyyat, duyğu və təəssüratların ifadə edilməsindəki ustalıqla da əlaqədardır.
M. İbrahimovun sitatında olduğu kimi, bir əsərdə estetçiliyin olmaması, formalizmin və ya ədabazlığın üstünlük təşkil etməsi demək deyildir. Estetçilik, əsərin məzmunu ilə formasının bir-birini tamamlaması, bir-birini gücləndirməsi və əsərin bütövlüyünü yaratmasıdır. Yəni, estetçilik həm də məzmunun əhəmiyyətini aşağı salmır, əksinə, onu daha təsirli şəkildə çatdırmağa xidmət edir. Cabbarlının dramalarının estetçilikdən uzaq olması, onların daha çox realist və məzmun yönümlü olması ilə əlaqədardır. Bu, əsərlərin keyfiyyətinə mənfi təsir göstərmir, sadəcə estetik yanaşmanın əsas prioritet olmadığını göstərir.
Nəticə olaraq, estetçilik sadəcə "gözəllik"dən daha çoxdur; o, incəsənətin həm formal, həm də məzmun yönümlü təzahürünün mükəmməl bir vəhdətini əks etdirir. Bu vəhdət, əsərin davamlılığını, təsirini və tamaşaçı ilə əlaqəsini təmin edir.