Eyibsizlik: Heç bir nöqsan, qüsur və ya çatışmazlıq olmaması; mükəmməllik, tamamlanmışlıq vəziyyəti. Bu, sadəcə olaraq "heç bir eybi yoxdur" deməkdən daha çox şey ifadə edir. Eyibsizlik, həm maddi, həm də mənəvi aləmləri əhatə edə bilər. Bir əşyanın eyibsiz olması, onun fiziki qüsurlarının olmaması deməkdir – çat, cızığ, əyrilik və s. Lakin eyibsizlik daha geniş mənada, mənəvi keyfiyyətlərə də aid ola bilər. Məsələn, bir insanın eyibsiz olması, onun əxlaqi cəhətdən pak, dürüst, vicdanlı və qüsursuz olması deməkdir. Bu mənada, eyibsizlik, ideal və mükəmməl bir vəziyyət olaraq qəbul edilə bilər, baxmayaraq ki, mütləq eyibsizlik insan təbiətinə xas deyildir. Hər kəsin öz nöqsanları var və özündə inkişaf etməli olduğu sahələr mövcuddur.
Məşədi İbadın sitatı: "İndi bilmişəm ki, mənim bir eybim varsa, o da eyibsizliyimdir" deyimi isə paradoksal bir ifadədir. Məşədi İbad, görünür, özünün mükəmməl olmaq istəyinin və ya hər şeydə qüsursuzluğa can atmasının özünə mane olduğunu, bəzən həddindən artıq təkmilləşmə axtarışının əslində bir növ nöqsan olduğunu ifadə edir. O, həddən artıq tələbkarlığının özünə və ətrafındakılara mənfi təsir etdiyini anladığını bildirir. Bu, həm də mükəmməllik axtarışının əlçatmaz və hətta zərərli ola biləcəyini göstərir.
Yəni, eyibsizlik termini, sadəcə qüsursuzluğu ifadə etməklə yanaşı, həm də mükəmməllik arzusunun özündə gizlənən ironik və hətta tragik aspekti vurğulayır.