Ədasız: Sifət. Bu söz, bir insanın davranış və görünüşündəki təmtəraq, sünilik, özünü göstərmə istəyi və ya qəşənglikdən məhrum olduğunu ifadə edir. Sadəlik, təbii hal, səmimiyyət və təkəbbürsüzlük əsas xüsusiyyətlərini təşkil edir. Ədəbsizlik və ya qabahlıqla qarışdırılmamalıdır; ədasızlıq daha çox özünü göstərməyə ehtiyac duymamaq, təbii olmaq deməkdir.
1. Heç bir ədası olmayan, özünü sadə aparan: Bu məna, ədasız insanın hərəkətlərində, danışıq tərzində və ümumiyyətlə davranışlarında sünilik, təmtəraq və ya özünü göstərməyə çalışmadığını vurğulayır. Belə insanlar, çox vaxt, diqqət çəkməyə çalışmadan, sadə və təbii şəkildə həyatlarını yaşayırlar. Onların hərəkətləri təbii, sözləri səmimi və davranışları rahatdır.
2. Nazsız, işvəsiz, sadə: Bu mənada ədasızlıq, xüsusilə qadınlar üçün istifadə edilərək, onların naz-qəmzəli olmaması, həddindən artıq cazibədar görünməyə çalışmamağı və təbii, sadə bir görünüşə malik olmasını ifadə edir. Bu, heç bir şəkildə mənfi bir xüsusiyyət deyil; əksinə, təbii və səmimi bir xarakterin göstəricisidir. Bu mənada ədasızlıq, təvazökarlıq və sadəliklə əlaqələndirilir.
Ədəbiyyatda istifadə edilən misalda olduğu kimi ("Yoxsa dilbərim deyilmiş ədasız; Pək nazlıdır, a…"), ədasız sözünün kontekstdən asılı olaraq, ironik mənada da işlədilə biləcəyi görünür. Burada əslində nazlı bir qızın ədasız adlandırılması, onun əsl təbiətinin gizlədilməsinə, özünü başqa cür göstərməyə çalışmasına işarədir. Bu, sözün mənasının çox yönlülüyünü və kontekstin əhəmiyyətini göstərir.