Əflatuni sifəti, əsasən, mənəvi aləmə aid olan, cismani ehtiraslardan və şəhvətdən uzaq olan mənaları ifadə edir. "Əflatuni eşq" deyəndə, sadəcə cinsəl istəkdən kənara çıxan, ruhani, mənəvi bir bağlılıq, sözün ən yüksək mənasında sevgi nəzərdə tutulur. Bu məhəbbət, fiziki yaxınlıqdan deyil, ruhların qovuşmasından, ortaq idealların, dəyərlərin paylaşılmasından qidalanır. Platonik sevgi olaraq da bilinən əflatuni eşq, mükəmməl gözəlliyə, mükəmməl varlığa və ya ilahi varlığa yönəlmiş bir istək, bir axtarışdır.
Əflatuni anlayışı, əsasən, Platon fəlsəfəsindən götürülmüşdür. Platonun fikirlərinə görə, gerçək varlıq, gözlə görülən fiziki aləm deyil, mənəvi və ideal bir aləmdir. Əflatuni eşq, bu mənəvi aləmə doğru yönələn bir hədəf, fiziki aləmin məhdudiyyətlərindən qopmaq üçün edilən bir səy kimi də düşünülə bilər. Bu mənada, əflatuni, praktik məqsədlərdən, şəxsi maraqlardan uzaq, tamamilə mücərrəd, idealist bir düşüncə tərzini də əks etdirir. Məqsəd, sərvət, şöhrət və ya güc qazanmaq deyil, mənəvi kamilliyə çatmaq, həqiqəti kəşf etməkdir.
Beləliklə, əflatuni sözü sadəcə “mənəvi” demək deyil, daha dərin, daha çox təbəqəli bir məna daşıyır. O, mənəviyyatın, idealizmin, ruhən ucalmanın simvoludur. Həyatın maddi tərəfindən deyil, mənəvi tərəfindən ruhlandırılan insanın əbədi axtarışını, mükəmməlliyə doğru səyini ifadə edir.