Əfv (ərəbcə əصلən "əfv"dən) sözü, bağışlama, günahı nəzərə almamaq, təqsiri unutmaq, kərimli davranaraq birinin səhvini, günahını, qüsurlarını görməməzlikdən gəlmək mənasını verir. Bu, sadəcə bir əməlin nəticəsini silmək deyil, həm də həmin əməli törədən şəxsə qarşı münasibətdə yeni bir başlanğıcın əsasını qoymaq deməkdir. Əfv, qisas almamaq və ədalətin tələb etdiyi cəzanı verməmək anlamında da istifadə oluna bilər, lakin bu zaman ədalətin daha böyük bir perspektivdə əldə ediləcəyi ehtimal olunur.
Əfvin əsasında qəlbin saflaşması, nifrətin aradan qaldırılması, sülhün bərqərar olması kimi dəyərlər durur. Bir insana əfv etmək, eyni zamanda özünü təmizləmək, daxili sülh tapmaq deməkdir. Yalnız günahkarın deyil, əfv edənin də ruhuna müsbət təsir göstərən bu proses, tolerantlığı, anlayışı və mərhəmətliliyi təbliğ edir.
Ədəbiyyatda əfv mövzusu tez-tez işlənir. Yusif Küseyiroğlunun misalında olduğu kimi, əfv həm də bir təəssüf, həm də bir ümid mənbəyi ola bilər. Zalımın əfv olunması, onun əməllərini təsdiq etmək anlamına gəlməsə də, yeni bir başlanğıc üçün bir şans təqdim edir. Ancaq əfvin həqiqi olaraq təsirli olması üçün, həm əfv edənin, həm də əfv olunanın dəyişməsi, tövbə etməsi və keçmiş əməllərindən peşman olması lazımdır. Əks halda əfv yalnız bir formaliteyə çevrilə bilər.
Beləliklə, əfv sadə bir bağışlama hərəkətindən daha çoxdur; bu, dərin psixoloji və sosial əhəmiyyətə malik, insan münasibətlərini tənzimləyən, sülhü və harmoniyanı təmin edən mürəkkəb bir prosesdir.