Əjdaha (fars. اژدها) mifologiyada geniş yayılmış, qorxunc və güclü bir varlıqdır. Əsasən nəhəng, qanadlı, ilan bədəni və ya ilan bənzər bir görünüşü ilə təsvir olunur. Əjdahaların ən xarakterik xüsusiyyəti ağızlarından atəş və ya od püskürmə qabiliyyətidir. Bu qorxulu varlıqlar tez-tez insanları, heyvanları və hətta bütöv qəbilələri yutaraq məhv edə bilən qüvvətli canlılar kimi təsvir olunurlar.
Müxtəlif mədəniyyətlərdə əjdahaların təsvirləri və simvolik mənaları fərqlənə bilər. Bəzi mədəniyyətlərdə əjdahalar dağıdıcı və qaranlıq qüvvələr kimi, bəzilərində isə müdriklik, güc və ya qoruyucu ruhlar kimi təsvir olunurlar. Məsələn, Şərq mədəniyyətlərində əjdahalar tez-tez müsbət simvolizmə malik olub, bərəkət, şans və gücü təmsil edirlər. Qərbi mədəniyyətlərdə isə əjdahalar daha çox pislik, xəta və dağıntı ilə əlaqələndirilir.
Əjdahaların görüntüləri əsrlər boyu incəsənətdə, ədəbiyyatda və folklorda öz əksini tapmışdır. Rəsmlərdə, heykəllərdə, əfsanələrdə və nağıllarda onların qüdrəti və qorxulu görünüşləri əbədiləşdirilmişdir. Qədim yunan mifologiyasından orta əsr əfsanələrinə, müasir fantastika əsərlərinə qədər əjdahalar insan təxəyyülünü həmişə cəlb etmiş və hekayələrimizin ayrılmaz bir hissəsi olmuşdur.
Beləliklə, əjdaha sadəcə "ağzından od püskürən bir heyvan" deyil, çox qatlı bir simvol, qədim miflərin və əfsanələrin qəhrəmanı, güc, qorxu, bərəkət və sirrin təcəssümüdür. Onun görüntüsündə tarix, mədəniyyət və insan təxəyyülünün zənginliyi əks olunur.