Əlif-əlbəttə: Köhnə Azərbaycan dilində istifadə olunan bu zərf, müasir dilin “mütləq”, “yəqin”, “şübhəsiz”, “əlbəttə” sözlərinin daha güclü, vurğulu bir ifadəsidir. Sadəcə olaraq bir hadisənin baş verməsinin qaçılmazlığını, şübhə doğurmaz həqiqətini bildirmir, əlavə olaraq həmin həqiqətə qarşı çıxılmasının mümkün olmamasını, qəbul edilməsinin vacibliyini də vurğulayır. Müasir Azərbaycan dilindəki ekvivalentlərinin ifadə etdiyi əminlikdən daha qətiyyətli, hətta bir az da təkidli bir ton ehtiva edir.
Mənasının genişləndirilməsi üçün əlif-əlbəttənin "əlif" və "əlbəttə" hissələrinin ayrıca mənalarına nəzər salmaq faydalıdır. "Əlif" sözü köhnə dillərdə "birinci", "başlanğıc", "əsas" mənalarında işlənmişdir. Bu mənada əlif-əlbəttə ifadəsi hər hansı bir mühakimənin, qərarın əsasını, başlanğıc nöqtəsini təşkil etdiyini və buna görə də qaçılmaz, dəyişməz olduğunu göstərir. "Əlbəttə" isə öz növbəsində, qətiyyətli razılıq, təsdiq və ya bir şeyin şübhəsiz şəkildə doğruluğunu ifadə edir. Beləliklə, əlif-əlbəttə, bir hadisənin həm əsas, həm də şübhəsiz, qəti olaraq doğru olduğunu vurğulayır.
Misal olaraq verilən cümlədə ("Bəs nə səbəbə bu iş, əlif-əlbəttə gərək sənin, mənim və şahidlərimin arasında qala, vəssalam!") "əlif-əlbəttə" söz birləşməsi işin məxfi qalmasının həm vacibliyini, həm də qaçılmazlığını qətiyyətlə bildirir. Bu, sadəcə olaraq işin qalacağına dair əminlik ifadə etmir; həm də bunun təbii nəticə, başlanğıc nöqtəsi olduğu və başqa cür ola bilməyəcəyi fikrini güclü şəkildə vurğulayır.
Yekun olaraq, "əlif-əlbəttə" söz birləşməsi, müasir dilin imkanlarından daha çox ifadə gücünə malik olan, köhnə Azərbaycan dilinin zəngin leksikasından göstərici bir nümunədir. Onun istifadəsi mətnə xüsusi bir ədəbiyyat və tarix dadı qatır.