Əlif-əlbəttə sözü Azərbaycan dilinin zəngin leksikasında özünəməxsus yer tutur. Köhnə Azərbaycan dilindən gələn bu zərf, müasir dilin “mütləq”, “yəqin”, “şübhəsiz”, “əlbəttə” kimi sözlərinin sinonimi olaraq istifadə olunur. Ancaq sadəcə sinonim olmaqdan kənara çıxaraq, daha güclü bir vurğu və əminlik ifadə edir.
“Əlif-əlbəttə”nin tərkib hissələrinin təhlili də mənasının dərinliyini açıqlayır. “Əlif” sözünün kökü qədim türk dillərində “bir”, “ilk”, “əsas” mənalarını ifadə edir. Bu mənada “əlif-əlbəttə” ifadəsi, bir şeyin tək və yeganə həqiqət olduğunu, hər hansı şübhənin qalmadığını vurğulayır. “Əlbəttə” hissəsi isə mənanı daha da möhkəmləndirir və qətiyyəti artırır.
Müasir dilə nisbətən daha qədim və rəsmiyyətli bir üsluba malik olan “əlif-əlbəttə” sözü, ədəbiyyatda, xüsusilə də köhnə əsərlərdə daha tez-tez rast gəlinir. Sözün ifadə etdiyi qətiyyət və əminlik onu tarixi romanlarda, dram əsərlərində, həmçinin rəsmi sənədlərdə istifadə etmək üçün ideal seçim edir. Məsələn, verilən misalda olduğu kimi, bir hadisənin qəti şəkildə təsdiqlənməsi və şübhəyə yer qoymamaq məqsədilə istifadə olunur.
Qısacası, “əlif-əlbəttə” sözü sadəcə bir sinonim deyil, dilin zənginliyini və tarixini əks etdirən, özünəməxsus vurğu və ifadə gücünə malik, qədim və möhtəşəm bir ifadədir. Onun istifadəsi mətnə xüsusi bir tarixi və ədəbi hava qatır.