Əmanətdar sözü ərəb dilindən (əmanət) və fars dilindən (…dar – "-lı", "-çi" şəkilçilərinə bənzər şəkilçi) götürülmüşdür. Əsasən iki əsas mənada işlənir:
1. Əmanət saxlayan şəxs, əmanətçi: Bu, sözün birbaşa və ən geniş yayılmış mənasıdır. Əmanətdar, başqasına etibar edilmiş bir şeyi qoruyub saxlayan, ona qayğı göstərən və təyin olunmuş şəxsə geri qaytaran kəsdir. Bu mənada, əmanətdar sözü etibarlılıq, dürüstlük və məsuliyyətlilik kimi keyfiyyətləri özündə əks etdirir. Sadəcə bir əşyanın deyil, həmçinin məlumatın, sirrin, vəzifənin və ya hətta bir canlının əmanət olaraq qorunub saxlanılması da əmanətdarlıq anlayışına daxildir. Bu şəxsin əmanəti qorumaq üçün nə qədər səy göstərdiyi, nə dərəcədə diqqətli və ehtiyatlı olduğu, əmanətdarlığın dərəcəsini müəyyənləşdirir.
2. Məcazi mənada əmanət: Bu mənada əmanətdar sözü daha çox klassik ədəbiyyatda rast gəlinir. Sözün bu istifadəsi əmanətin özünün məcazi təsvirinə işarə edir. Məsələn, həyat, can, və ya əmanət edilmiş bir vəzifə əmanət kimi qəbul edilərək "əmanətdar" olaraq adlandırıla bilər. Bu istifadə əmanətin qiymətinin və onun qorunmasının vacibliyinin vurğulanması üçün işlədilir. Füzuli şeirindən verilən misal da bunun aydın təsdiqidir: can, bir əmanət kimi, şəxsin əmanətdarlığına tapşırılmışdır. Bu, həyatın qiymətinin və Allah tərəfindən insana əmanət edilməsinin vurğulanmasıdır.
Beləliklə, "əmanətdar" sözü həm konkret, həm də məcazi mənalarda istifadə olunan, zəngin məna çalarlarına malik bir sözdür və əsasən etibar, məsuliyyət və qoruma anlayışlarını ifadə edir.