Əmcək sözü Azərbaycan dilində məmə və ya döş mənasında işlənir. İnsan və heyvanlarda süd ifraz edən orqan olaraq təsvir olunan əmcək, ana ilə bala arasındakı qida əlaqəsinin, həyatın davamının simvoludur. Bu bioloji funksiyadan əlavə, ədəbiyyatda və mədəniyyətdə əmcək həm də qayğı, sevgi, qorunma və bağlılığın ifadə vasitəsi kimi istifadə olunur. Misal üçün, bir ananın övladını əmcəyi ilə bəsləməsi həm fiziki, həm də emosional baxımdan güclü bir bağın yaradılmasına səbəb olur.
Nizami Gəncəvinin əsərlərindən tutmuş müasir ədəbiyyata qədər, əmcək motivini müxtəlif kontekstlərdə rastlamaq mümkündür. Bəzən ana həsrətinin, bəzən isə qadınlığın, məhsuldarlığın və həyatın simvolu kimi təsvir olunur. Məsələn, verilən misalda “Fəxrəddin!… Mən səni bu əmcəklərimlə bəsləmişəm, Fəxrəddin!” ifadəsi anadan övlada olan sarsılmaz sevgini və qayğını əks etdirir. Bu ifadə sadəcə fiziki qidalanmadan daha çox, ruhani bağlılığı, təhlükəsizlik hissini və bir ömürlük əlaqəni təcəssüm etdirir.
İkinçi misalda isə “İnəyin əmcəyindən çıxan süd balaca bulaq kimi şırhaşırla sərniclənir” cümləsində əmcək, təbiətin səxavətinin, bolçuluğun və həyat verən qüvvənin simvolu kimi təqdim olunur. Bu, təbii dövrün, həyatın davamlılığının və yer üzündəki hər şeyin qarşılıqlı əlaqəsinin əyani təsviridir.
Beləliklə, “əmcək” sözü sadəcə bir anatomik termin olmaqdan kənara çıxaraq, dərin mənalı və çoxşaxəli bir simvola çevrilir ki, bu da onun ədəbiyyatda və mədəniyyətdə məşhur və əhəmiyyətli olmasını izah edir.