Ənvər sözü ərəb mənşəli olub, klassik ədəbiyyatımızda geniş istifadə olunan bir sifətdir. Sadəcə "çox nurlu", "çox işıqlı", "çox parlaq" kimi tərcümə edilməkdən daha çox məna ehtiva edir.
Ənvər, sadəcə fiziki işıq mənbələrinin parlaqlığını deyil, həm də metaforik olaraq, daxili bir nuru, qüsursuzluğu, kamilliyi, əxlaqi və mənəvi parlaqlığı ifadə edir. Bir insanın ənvərli olması, onun gözəl xasiyyətlərinə, ağıllı düşüncəsinə, pak ruhluluğuna işarə edə bilər. Bu mənada, söz yalnız işıq deyil, həm də təmizlik, nuranilik və əzəmət hissini özündə cəmləşdirir.
Misal olaraq, şeirdəki "Zülmətdə misali-mahi ənvər" ifadəsi, qaranlıq bir mühitdə belə öz nuraniyyəti ilə seçilən, parlaq bir varlığı, ya da bir ideyanı təsvir edir. Bu, ziddliyin birliyi kimi də qəbul edilə bilər; zülmət ətrafı bürüyərkən, ənvər özünü təzahür etdirir və daha da gözə çarpar. Yəni, ənvər yalnız bir keyfiyyət deyil, həm də mövcudluğun və təsirin gücünü bildirir.
Beləliklə, ənvər sözünün mənası geniş və çoxşaxəlidir. Sadəcə fiziki parlaqlıqdan kənara çıxaraq, mənəvi və metaforik səviyyələrdə də öz əksini tapır və əsərlərə dərinlik, məna və poetik gözəllik qatır.