Fağır-Füqəra: Azərbaycan dilinin zəngin leksikasında "fağır-füqəra" söz birləşməsi cəmiyyətin ən həssas təbəqəsini, yəni maddi imkanları məhdud, yoxsul və kasıb insanları ifadə edir. Bu termin sadəcə "kasıblar" mənasından daha geniş bir kontekstdə işlənir və həmin insanların sosial vəziyyətlərinin, həyat tərzlərinin, üzləşdikləri çətinliklərin ümumi bir təsvirini verir.
Ərəb mənşəli olan "fağır" və "füqəra" sözləri, hər biri özünəməxsus çalarlarla, birgə istifadə edildikdə daha güclü və təsirli bir təsvir yaradırlar. "Fağır" daha çox fərdi yoxsulluğu, maddi sıxıntını ifadə edirsə, "füqəra" bu vəziyyətdə olan insan qrupunu, yəni yoxsulların ümumi bir kütləsini göstərir. Beləliklə, "fağır-füqəra" söz birləşməsi həm fərdi, həm də kollektiv yoxsulluğu əhatə edən, daha dolğun bir məna kəsb edir.
Tarix boyu ədəbiyyatda, xalq yaradıcılığında və hətta gündəlik danışıq dilində "fağır-füqəra" sosial bərabərsizliyin, ədalətsizliyin, cəmiyyətdə mövcud olan fərqlərin ifadəsi kimi işlənilib. Onların yaşam şəraiti, üzləşdikləri çətinliklər, həyatda tutduqları yer haqqında danışan əsərlər, ədəbi nümunələr bu söz birləşməsi ilə daha aydın və təsirli şəkildə təsvir olunur. Misal olaraq, verilən misrada "Qoçular, quldurlar qatar taxırlar; Fağır-füqəraya yan-yan baxırlar" deyimi zənginlərin kasıblara olan laqeydliyini, onlara olan rəğbətinin olmamasını göstərir.
Qısacası, "fağır-füqəra" söz birləşməsi sadəcə bir sinonim deyil, sosial və tarixi kontekstdə dərin mənalar daşıyan, cəmiyyətin yoxsul təbəqəsinin durumunu əks etdirən, ədəbi və nitq mədəniyyətimizin ayrılmaz hissəsi olan bir termindir.