Fani sözü ərəb mənşəli olub, "həmişəlik olmayan", "axırı puç olan", "müvəqqəti", "keçici" və "qalmayan" mənalarını əks etdirir. Bu söz, varlığın və həyatın keçici təbiətini vurğulayır, hər şeyin bir sonunun olduğunu və heç bir şeyin əbədi olmadığını ifadə edir.
Fani sözünün mənasını daha genişləndirərək, ona "dəyişkən", "qararsız", "sönük" kimi sinonimlər də əlavə etmək olar. Çünki fani olan hər şey zamanın təsiri altında dəyişir, formasını, mahiyyətini itirir və nəhayət yox olur. Bu dəyişkənlik və sonluq hissi fani sözünün əsas mahiyyətini təşkil edir.
Şeir misalında ("Dost tutma dünyanı, fanidir, fani; Aldanıb özünü xar eyləməynən") olduğu kimi, fani sözü adətən dünyəvi şeylərə, maddi varlıqlara, dünyəvi həyata və onun keçiciliyinə işarə etmək üçün istifadə olunur. Bu istifadə, insanı dünyəvi həyatın aldadıcı cazibəsindən uzaqlaşdırmağa və əbədi dəyərlərə yönəltməyə çalışır.
Fani sözü, fəlsəfi və dini düşüncələrdə də geniş yer tutur. Varlığın və həyatın keçiciliyinin dərk edilməsi, insanı həqiqi dəyərləri axtarmağa və əbədi həyat üçün çalışmağa təşviq edir. Beləliklə, fani sözü sadəcə bir lüğət mənasından kənara çıxaraq, insanın öz varlığının mənasını və əbədiyyətlə əlaqəsini düşünməsinə səbəb olur.