Fanilik, Azərbaycan dilinin zəngin leksikasında dərin mənalar ehtiva edən bir anlayışdır. Sadəcə "axırı puçluq, zaval, yox olma" kimi qısa bir tərif ilə kifayətlənmək, onun əsl mahiyyətini tam əks etdirmir. Fanilik, varlığın müvəqqəti, keçici təbiətini, hər şeyin dəyişkənliyini və sonluğunu ifadə edir. Bu, təkcə fiziki varlıqlar üçün deyil, həm də mənəvi dəyərlər, güc, şöhrət və nüfuz kimi görünən daimi şeylər üçün də keçərlidir. Hər şeyin, nə qədər möhtəşəm və əbədi görünməsindən asılı olmayaraq, bir gün sona çatacağını, əriyib gedəcəyini xatırladan bir həqiqətdir.
Faniliyin qavranılması, insan həyatına fərqli perspektivlərdən baxmağı təmin edir. Bir tərəfdən, bu, həyatın dəyərini daha yüksək qiymətləndirməyə, hər anı dəyərləndirməyə və ömürün qısa müddətini düşünməyə təhrik edir. Digər tərəfdən isə, faniliyin qəbul edilməsi, insanı qorxu və narahatlıqlardan azad edə, həyata daha sərbəst və rahat yanaşmasına səbəb ola bilər. Çünki nəyin əbədi olduğunu bilmək, dəyişiklikləri qəbul etməyi və hər anı tam yaşamağı asanlaşdırır.
Vaqifin misalında olduğu kimi, "Hər şey fani də olsa, faniliyin qəlb, şüur və ağıl kimi gözəl rəhbərləri var" fikri, faniliyin məhdudiyyətlərinə baxmayaraq, insanın mənəvi və intellektual potensialının əbədiyyətə doğru uzanan bir yol olduğunu göstərir. Qəlb, şüur və ağıl vasitəsilə yaradılan əsərlər, əlaqələr, və mənəvi dəyərlər fani dünyanın öhdəsindən gəlməyə kömək edir və insanın əbədi izini qoyma imkanı yaradır. Beləliklə, fanilik, həyatın sonluğu deyil, əksinə, onun əsl dəyərini dərk etmək və özümüzü daha yaxşı inkişaf etdirmək üçün bir fürsətdir.