Fısıldamaq sözü, Azərbaycan dilinin zəngin leksikasında çox incə bir məna çalarını ifadə edir. Sadəcə olaraq "fısıltı səsi çıxarmaq" və ya "fısfıs eləmək" deyə tərif etmək onun bütün incəliklərini əks etdirmir. Fısıldamaq, səsin tonunu, şiddətini və hətta ünsiyyət formasını ifadə edən bir hərəkətdir. Bu, səsi aşağı salıb, yalnız yaxın məsafədə eşidiləcək şəkildə danışmaq deyil, həm də məxfi, gizli, etiraf və ya sirr dolu bir məlumatın ötürülmə üsuludur. Səsin fiziki xüsusiyyətlərindən əlavə, fısıldamaq həm də psixoloji və sosial mənalar daşıyır.
Fısıldamağın tonu, danışanın duyğularını – qorxu, həyəcan, məhəbbət, və ya gizlilik hissini əks etdirə bilər. Məsələn, sevgilisinin adını fısıldayan insan, bu hərəkətlə öz hisslərinin incəliyini, intimini, və ya qorxusunu ifadə edir. Uşağına nağıl fısıldayan ana, özünün sevgi və qayğısını təcəssüm etdirir. Müəyyən bir qrup arasında gizli anlaşma, plan qurmaq və ya məxfilik tələb edən bir məlumatı bölüşmək üçün fısıldamaqdan istifadə edilir.
Ədəbiyyatda fısıldamaq, əsərin atmosferini, personajların əhval-ruhiyyəsini və aralarındakı münasibətləri ifadə etmək üçün tez-tez istifadə olunur. Verilən misal (“Bir az da keçəndən sonra maşın fısıldayıb dayandı. Ə.Haqverdiyev”) bu fikri gözəl təsdiq edir. Burada fısıldamaq, maşının sakit və səssiz bir şəkildə dayandığını təsvir edir, ancaq eyni zamanda gizli bir şeyin, bir təhlükənin və ya səssiz bir hadisənin işarəsini də verir. Bu təsvir, oxucunun təxəyyülünü çalışdırır və hadisəyə qarşı marağı artırır. Beləliklə, fısıldamaq sadəcə bir səs deyil, həm də dərin mənaların, gizli duyğuların və məxfilik həlqəsinin təcəssümüdür.