Gəh-gəh (klas. bax gah-gah) - Azərbaycan dilində "vah-vah", "ay-ay" kimi təəccüb, kədər, ya da həsrət ifadə edən bir ünlemdir. Lüğətlərdə qısa şəkildə izah olunsa da, əslində bu sözün ifadə etdiyi duyğu spektrini daha geniş təhlil etmək mümkündür. "Gəh-gəh" sadə bir ünlem deyil, sözlərin ifadə edə bilmədiyi bir sıra mürəkkəb emosiyaları ehtiva edir.
Məsələn, Məhəmməd Füzuli Vaqifin misrasında ("Gəh-gəh içib sərxoş olaq şərabı; Gündə sürək vəhdət ikimiz belə.") "gəh-gəh" sözü həm həsrətin, həm də birlik arzusunun ifadəsidir. Şərab içmək vasitəsilə kədərini unutmaq və sevgilisinə yaxınlaşmaq istəyini bildirir. Bu kontekstdə, "gəh-gəh" yalnız bir ünlem deyil, həm də şairin dərin duyğularının, qəlbindəki fırtınanın simvoludur. Sərxoşluq vasitəsi ilə belə də olsa, sevgili ilə vəhdət axtarışını ifadə edir.
Digər tərəfdən, "gəh-gəh" sözü ağrı, kədər, dəhşət kimi mənfi emosiyaların ifadəsində də işlədilə bilər. Məsələn, bir faciə ilə qarşılaşan kəsin ağzından çıxan "gəh-gəh" səsi, sözlə ifadə edilməyən dərin bir acı və üzüntünü əks etdirər. Beləliklə, sözün ifadə etdiyi duyğu tamamilə kontekstdən asılıdır.
Nəticə olaraq, "gəh-gəh" sözü sadə bir ünlem olmaqdan kənara çıxaraq, ədəbiyyatda duyğuların ifadəsində çox yönlü və dərin məna daşıyan bir vasitə kimi istifadə olunur. Onun ifadə etdiyi duyğu spektrinin genişliyi və kontekstdən asılı olaraq mənasının dəyişməsi onun ifadə gücünü daha da artırır.