Gərd (fars. mənşəli) sözü Azərbaycan dilində əsasən məcazi mənada dərd, kədər, hüzn, əzab-əziyyət kimi işlənir. Sadəcə "dərd" sözünün sinonimi olmaqdan daha geniş bir məna spektrini əhatə edir. "Dərd" daha çox konkret bir səbəbi olan, müəyyən edilə bilən bir narahatlığı ifadə edərkən, "gərd" daha çox içdən gələn, dərin, bəzən səbəbi bilinməyən, varlığın özündən qaynaqlanan bir kədər və ya əzab hissi ilə bağlıdır.
Gərd, ruhun dərinliklərində hiss olunan, insanı içdən sındıran, həyat enerjisini azaldan bir ağırlıq, bir yük kimi təsəvvür edilə bilər. Bu, bir növ melankoliya və ya dərin bir hüzndən daha çox, mövcudluğun özündən qaynaqlanan bir əzabdır. Şeirlərdə, xüsusilə də aşiqanə şeirlərdə tez-tez rast gəlinən "gərd" sözü, sevgi əzabının, qarşılıqsız məhəbbətin, ayrılığın və ya ümumiyyətlə, həyatın ağır yükünün ifadəsində əvəzsiz rol oynayır.
Misal olaraq verilən beytin də göstərdiyi kimi, "gərd" dərin bir əzabı, şairin özünün də içində yaşadığı bir hüznü ifadə edir. Bu, sadəcə bir dərdi deyil, həyatın dövranının insan ruhu üzərində yaratdığı bir iz, bir ağırlıqdır. Şair, öz "gərd"ini oxuculara çatdırmaqla, həm öz hisslərini ifadə edir, həm də oxucunun da öz daxili aləminə bir yol açır.
Beləliklə, "gərd" sözü, sadəcə lüğət mənasından kənara çıxaraq, ədəbiyyatımızda dərin bir duyğu və həyat təcrübəsinin ifadəsində özünəməxsus yer tutan, emosional və məcazi yükü olan bir söz olduğunu deyə bilərik.