Heykəl sözü ərəb mənşəli olub (heykəl), əsasən daş, tunc, ağac və ya digər materiallardan insan, heyvan və ya əşya formalarının üçölçülü təsviri deməkdir. Sadəcə bir insan və ya heyvan surəti deyil, daha geniş mənada, heykəltəraşın əl işidir, onun yaradıcılığının, duyğularının, bədii qabiliyyətinin ifadəsidir. Bir çox hallarda, heykəl sadəcə bir obrazı təsvir etməkdən kənara çıxaraq, müəyyən bir ideyanı, dövrün ruhunu, və ya xüsusi bir hadisəni əks etdirir.
Heykəltəraşın istifadə etdiyi materialın növü, heykəlin ölçüsü, üslubu, ifadə etdiyi duyğu və ideyalar onun mənasını və estetik dəyərini müəyyənləşdirir. Mərmər heykəllər zəriflik və təmkinlə, tunc heykəllər isə güc və möhkəmliklə yadda qalır. Ağac heykəllər isə öz təbii gözəlliyi və istilik duyğusuyla fərqlənir. Materialın seçimi, heykəlin ümumi görünüşünü, toxumasını və hətta rəngini təyin edir, bununla da əsərin duyğusal təsirini artırır.
Tarix boyu heykəllər dini ayinlər, hökmdarların şərəfinə ucaldılan abidələr, xatirə nişanələri və ya sadəcə sənət əsəri kimi fəaliyyət göstərib. Onlar yalnız estetik dəyərlərinə görə deyil, həmçinin tarixi, mədəni və ictimai əhəmiyyətinə görə də qiymətləndirilir. Bir heykəl, öz dövrünün sosial-siyasi vəziyyəti, insanın təbiətə münasibəti, dini inancları və sənət anlayışı haqqında qiymətli məlumatlar verir. Beləliklə, heykəl sadəcə bir sənət əsəri deyil, həm də tarixin və mədəniyyətin canlı bir şahididir.
Qədim Misir piramidalarından başlayaraq, Yunanıstanın klassik heykəllərinə, orta əsr kilsələrinin heykəllərinə və müasir abidələrə qədər, heykəllər insan sivilizasiyasının davamlı inkişafını və yaradıcılığını əks etdirir. Hər bir heykəl, öz unikal tarixi və estetik xüsusiyyətləri ilə fərqlənir və həmişə izləyicilər üçün bir çox suallar və düşüncələr oyadır.