Heyranlıq, gözəllik və ya əzəmət qarşısında duyulan dərin və sonsuz valehliyin, təəccübün və heyranlığın ifadəsidir. Sadəcə “bəyənmək”dən daha çox, içəri doğru sızan, ruhu ələ keçirən, insanı tamamilə özünə bağlayan bir hissi təsvir edir. Bu, passiv bir duyğu deyil; heyranlıq, həm də özünü göstərməyə, özünü ifadə etməyə, hətta o gözəllik və ya əzəmətin yaratdığı təsir altında hərəkət etməyə təşviq edir.
Heyranlıq, şah əsəri qarşısında donub qalan heykəltəraş kimi, ya da təbiətin möhtəşəmliyini gözləri yaşlı seyr edən bir səyyah kimi özünü göstərə bilər. Bu hissin ifadəsi fərddən fərddə dəyişsə də, əsasını dərin bir təəccüb və bənzərsiz bir valehlik təşkil edir. Qədim bir memarlıq əsəri, möhtəşəm bir təbii mənzərə, ya da insanın yaradıcılığının zirvəsi olan bir incəsənət əsəri heyranlıq hissinin doğulmasına səbəb ola bilər.
Heyranlıq, sadəcə estetik bir duyğu deyil, həm də mənəvi və ruhani bir təcrübədir. İnsanı özündən çıxaran, hətta kiçikliyini və acizliyini hiss etdirən bu duyğu, eyni zamanda, özünü aşmağa, daha yüksəklərə çatmağa təşviq edə bilər. Babəkin Afşinə olan zillənmiş baxışlarında ifadə olunan heyranlıq və çaşqınlığın bir-birini əvəz etməsi də bu duyğunun dərinliyini və mürəkkəbliyini göstərir. Bu, bir anlıq deyil, daha dərin və kompleks bir təcrübədir.