Hoş: Eşşəyin yerişini sürətləndirmək, yavaşlatmaq və ya dayandırmaq üçün istifadə edilən səs, bir növ təkrarlanan çağırış və ya əmrdir. Bu səs, insanın ağzından çıxan, eşşəyin anlayacağı bir dil kimi qəbul edilə bilər. Səsin tonu və ritmi eşşəyə verilən əmrə görə dəyişir; səsin şiddəti və tezliyi onun hərəkətinin sürətini və ya dayanmasını təyin edir.
Əslində, "hoş" sadəcə bir səs deyil, insan ilə eşşək arasındakı qədim bir ünsiyyət formasıdır. Nəsildən-nəsil ötürülən bu ünsiyyət üsulu, sözsüz anlaşmanın gözəl bir nümunəsidir. Eşşəklər, insan səslərinə qarşı həssas olduqları üçün, "hoş" səsini tez bir zamanda tanıyır və ona müvafiq reaksiya verirlər. Bu da bir növ qarşılıqlı əlaqənin mövcudluğunu göstərir.
Maraqlıdır ki, "hoş" səsi yalnız eşşəklərlə məhdudlaşmır. Bəzi digər heyvanlarla da, xüsusilə də yük daşıyan heyvanlarla ünsiyyət qurmaq üçün oxşar səslərdən istifadə edilə bilər. Bu səsin tətbiqi coğrafiyadan asılı olaraq fərqlənə bilər; hər bölgədə "hoş"un tələffüzü və tonu müxtəlif ola bilər.
Müasir dünyada, texnologiyanın inkişafı ilə əlaqədar olaraq, "hoş"un istifadəsi azalmışdır. Ancaq kənd təsərrüfatı ilə məşğul olan ərazilərdə hələ də bu qədim ünsiyyət üsulundan istifadə olunur və bu da insanla heyvan arasındakı köhnə bağın yaşamağa davam etdiyinin bir göstəricisidir. Hətta küçədə rast gəldiyiniz bir eşşəyə "hoş" demək, onun keçmişinə, min illər öncəki insan-eşşək münasibətlərinə kiçik də olsa bir təmasdır.