Hüznlü sifəti, qəmli və kədərli olma vəziyyətini, daxili bir boşluq və məyusluq hissini ifadə edir. Sadəcə "kədərli" deməkdən daha çox, hüznlü olmaq, daha dərin, daha sarsıdıcı və bəzən də uzunmüddətli bir emosional vəziyyəti əks etdirir. Bu, səthi bir kədər deyil, ruhun dərinliklərində hiss edilən, insanın hərəkət və davranışlarına təsir edən bir haldır.
Hüznlü insanın üzü qəmli, bədəni isə əskik, yorğun görünə bilər. Onun gözlərindəki parıltı solmuş, hərəkətləri ağırlaşmış ola bilər. Hüznlü insan, ətrafındakı həyatın sürətindən geri qalmış, öz daxili dünyasında, kədər dənizində boğulmuş kimi görünə bilər. Sözsüz ki, hüznlü vəziyyətin intensivliyi və müddəti fərdi təcrübələrdən asılı olaraq dəyişə bilər.
Misal olaraq, mətnə verilən “Dizini qucaqladığı halda oturmuş hüznlü ana … ayağa qalxdı” cümləsini nəzərdən keçirək. Bu cümlədə “hüznlü” sözü, ananın fiziki duruşu ilə birlikdə onun daxili durumunu əks etdirir. Dizlərini qucaqlaması, onun qəm və kədərinə, daxili sarsıntılarına işarə edir. Ancaq “ayağa qalxdı” hissəsi, onun hüznlü vəziyyətinə baxmayaraq, həyata davam etməyə, mübarizə aparmağa davam etməsinə işarə edə bilər. Bu, hüznlü olmağın passiv bir vəziyyət olmadığını, həyatın içindəki mübarizələrlə uzlaşmağın bir forması ola biləcəyini göstərir.
Beləliklə, “hüznlü” sözü sadəcə qəm və kədər deyil, daha mürəkkəb, çoxcəhətli və dərin bir emosional vəziyyəti əks etdirən bir söz olaraq tərif edilə bilər. Bu, insanın həyat təcrübəsindən, duyğularından və daxili gücündən asılı olaraq müxtəlif çalarlar və ifadələr əldə edə bilən bir hissdir.