Xacə (fars. خاجه) sözü Azərbaycan dilində köhnəlmiş bir termin olub, əsasən sarıqlı, dini biliyə malik, molla və ya seyid mənasında işlənirdi. Lüğətlərdə sadəcə "sarıqlı əfəndi, molla, seyid" kimi tərifi olsa da, bu sözün daha zəngin bir kontekstu vardır.
Tarixi mənbələrə əsasən, "xacə" sözü sadəcə dini rütbəni deyil, həm də müəyyən bir sosial təbəqəni, intellektual və ictimai nüfuz sahibi insanları ifadə edirdi. Onlar ümumiyyətlə, savadlı, təhsilli və ictimai həyatda fəal iştirak edən şəxslər idilər. Sarıq taxmaq, onların dini simvolizmi ilə yanaşı, eyni zamanda bilik və təcrübəyə malik olduqlarını göstərən bir işarə idi.
Gətirilən misal şeirdəki "Ey xacə, çalış surəti-zahirdə qəşəng ol! İstərsən özün surəti-mənada cəfəng ol!" ifadəsi xüsusilə maraqlıdır. Bu misra, xarici görünüşün (surəti-zahir) daxili keyfiyyətlə (surəti-məna) uyğunluğunun vacibliyini vurğulayır. Xacəyə müraciət edilməsi, onun cəmiyyətdə hörmətli mövqeyinə və sözünün əhəmiyyətinə işarədir. Şair, xarici görünüşün gözəlliyinin daxili boşluğun gizlədə bilməyəcəyini nəzərə çatdırır.
Beləliklə, "xacə" sözü sadə bir titul deyil, tarixi, sosial və mədəni kontekstdə daha geniş və çoxşaxəli bir mənaya malikdir. O, həm dini, həm də dünyəvi biliyə sahib, ictimai nüfuzlu və hörmətli şəxsiyyətləri təsvir edirdi. Bu sözün köhnəlməsi, onun ifadə etdiyi sosial təbəqənin də tarixin səhnəsindən yavaş-yavaş çəkilməsi ilə bağlıdır.