Xasiyyətcə (xasiyyət + -cə) – sifət. Bu söz əsasən bir insanın davranışlarını, reaksiyalarını və ümumi münasibətini izah etmək üçün işlənir. “Xasiyyət” sözünün özündən gələn bu əlavə, bir əlamətin, xüsusiyyətin, və ya keyfiyyətin kökünün, əsasının nə olduğunu göstərir. Yəni, insanın hərəkətlərinin, tərzinin arxasında yatan əsas səbəb və ya təməl xüsusiyyət xasiyyətinə istinad edilir.
Müstəqil olaraq "xasiyyət" sözü daha geniş bir məna daşıyır - insanın doğuşdan gələn və ya sonradan qazanılan, dəyişməz və ya nisbətən dəyişən əxlaqi, psixoloji xüsusiyyətləri. "Xasiyyətcə" isə bu geniş mənanı daha spesifik bir kontekstdə istifadəyə yönəldir: bir insanın xasiyyətinin konkret bir keyfiyyətini və ya tərəfini vurğulamaq üçün.
Misal üçün, "Xasiyyətcə gözəl adam" ifadəsi insanın xarici gözəlliyindən deyil, mərhəmətli, nəzakətli, ədalətli kimi daxili keyfiyyətlərindən bəhs edir. Eynilə, "Xasiyyətcə tərsdir" deyərkən, insanın hərəkətlərinin əsas səbəbinin tərs, inadkar, xoşagəlməz xasiyyəti olduğu bildirilir. “Aşıq azarkeşləri yaxşı bilirdilər ki, xasiyyətcə tündməc idi” cümləsində isə şairin xasiyyətinin əsas xüsusiyyətinin melankolik, qəmə düşkün olduğu ifadə olunur.
Beləliklə, "xasiyyətcə" sözü insanın daxili aləminin, təbiətinin və davranışlarının kökündə duran əsas xüsusiyyətləri və ya keyfiyyətləri qısaca və dəqiq ifadə etməyə imkan yaradır.