Xeyir-duaçı sözü, Azərbaycan dilinin zəngin leksikasında xüsusi bir yeri tutan, insan münasibətlərini və duyğularını əks etdirən bir termindir. Sadəcə olaraq "bir yaxşılığa görə birinə uğur, xoşbəxtlik, səadət diləyən adam" kimi izah edilməkdən daha çox mənaya malikdir.
Xeyir-duaçı, yalnız bir diləkdən daha artığını ifadə edir. Bu, dərin bir minnətdarlıq duyğusunun, səmimi bir qəlbin və xoş niyyətin ifadəsidir. Bir insanın başqasına qarşı duyduğu minnətdarlığını, ona olan hörmət və ehtiramını göstərməyin ən təsirli yollarından biridir. Xeyir-duaçı, sadəcə sözlə ifadə olunan bir duyğu deyil, həm də ürəkdən gələn bir arzu, bir nəcib niyyətdir.
Xeyir duası, qədim zamanlardan bəri müxtəlif mədəniyyətlərdə güclü bir simvola çevrilmişdir. İnanca görə, səmimi bir ürəkdən edilən xeyir duası, hətta maddi aləmdə də müsbət təsirlər yarada bilər. Xeyir-duaçı, bu gücün vasitəçisidir; o, öz səmimiyyəti və təmiz niyyəti ilə bir başqasının həyatına müsbət enerji gətirən bir şəxsdir.
Misal olaraq, əsərdə göstərilən "İyid istərəm ki, yayımı əyə; Bu şeşpərim ola, sinəmə döyə; Xeyir-duaçı" misrası, bir qədər mistik bir atmosfer yaradır. Burada xeyir-duaçının sadəcə diləkdən kənara çıxaraq, hətta müəyyən bir qüvvəyə malik olması, onun dualarının reallaşması üçün gücünün olması nəzərdə tutulur. Bu, xeyir-duaçının rolunun yalnız diləməklə məhdudlaşmadığını, həmçinin ruhani bir əhəmiyyətə malik olduğunu göstərir.
Nəticə olaraq, "xeyir-duaçı" sözü sadə bir mənadan daha çoxunu ehtiva edir. Bu, dərin duyğuların, səmimi niyyətlərin və hətta ruhani bir gücün ifadəsidir. O, minnətdarlığın, hörmətin və xeyirxahlığın təcəssümüdür.