Xəspuşluq, Azərbaycan dilinin zəngin leksikasında özünəməxsus yer tutan maraqlı bir sözdür. Sadəcə "fırıdaqçılıq" və ya "cibgirlik" kimi tərcümə edilməkdən daha çox mənaya malikdir. Onun kökünə nəzər salsaq, "xəs" və "puş" sözlərinin birləşməsindən əmələ gəldiyini görərik. Bu birləşmə, əməlin gizli, hiyləgər və çox zaman əşyanın əsl sahibinin xəbəri olmadan həyata keçirilməsini vurğulayır.
Beləliklə, xəspuşluq sadəcə xırda oğruluq deyil, daha çox fırıldaqçı, hiyləgər və gizli üsullarla baş verən kiçik miqyaslı oğurluq əməllərini ifadə edir. Bir növ "dələduzluğun" kiçik versiyası kimi də düşünülə bilər. Hədəf adətən pul və ya qiymətli əşyalar olsa da, xəspuşluq, əsasən, əməlin hiyləgərliyi və gizliliyi ilə seçilir. Cibgirlik xəspuşluğun bir təzahürüdür, amma xəspuşluq daha geniş məna kəsb edir.
Maraqlı bir məqam odur ki, xəspuşluq sözü, sadəcə əməlin təsvirindən kənara çıxaraq, həmin əməli törədən şəxsin xarakterini də əks etdirir. Bu şəxs, ehtimal ki, qənimət əldə etmək üçün fərasətli və hiyləgər üsullardan istifadə edir, özünü aşkar etməməyə çalışır. Sözün yaratdığı obraz, fırıldaqçı və hiyləgər bir insan təsəvvürünü canlandırır.
Nəticə olaraq, xəspuşluq, sadəcə bir lüğət mənasından daha çox, Azərbaycan mədəniyyətinin incəliklərini və dilinin ifadə qabiliyyətini əks etdirən zəngin bir sözdür. Onun mənası, sadəcə "oğurluq" deyil, əməlin gizliliyi, hiyləgərliyi və əməli törədən şəxsin xarakterini də əhatə edir.