Xoşsifət sözü farsca "xoş" və ərəbcə "sifət" sözlərindən əmələ gəlmiş bir birləşmədir. Lüğətlərdə əsasən "gözəl, göyçək, xoşsima, qanışirin" kimi sadə mənalarla izah olunsa da, gerçəklikdə daha zəngin bir mənaya malikdir.
Xoşsifətlik sadəcə fiziki gözəllikdən daha çox şey ifadə edir. Bu, simanın ifadəliliyi, xarici görünüşün daxili aləmlə uyğunluğu, insanın xarakterinin və ruhunun üz cizgilərində əks olunmasıdır. Gözəllik anlayışı subyektiv olsa da, xoşsifətlik daha obyektiv bir xüsusiyyətdir. Çünki xoşsifət bir insanın üzündə xoşməramlıq, təravət, səmimilik kimi müsbət xüsusiyyətlər əks olunur. Bu, insanın daxili gözəlliyinin xarici təzahürüdür.
Misal üçün, sadəcə qamətli və gözəl bir insan həmişə xoşsifət olmaya bilər. Əksinə, fiziki cəhətdən ideal sayılmayan bir insan da öz xeyirxahılığı, sözünün şirinliyi və daxili gözəlliyi ilə xoşsifət görünə bilər. Ona görə də xoşsifətlik daha çox ümumi təəssürat, simatik cəlbedicilik ifadə edir.
Abbasın təsvirində – "uzunboylu, nazikbədən, ağbənizli, alagözlü, xoşsifət bir uşaq" – xoşsifət sözü sadəcə fiziki cəhətlərinin birləşməsindən daha çox, onun ümumi təravətli, cəlbedici görünüşünü vurğulayır. Bu təsvirdə, fiziki xüsusiyyətlərin əsasında onun daxili gözəlliyinə, yəni xoşsifət olmasına işarə edilir.
Nəticə etibarilə, xoşsifətlik sadəcə fiziki gözəllikdən irəli gedərək insanın daxili keyfiyyətlərinin ümumi təsiri ilə yaradılan ümumi təəssüratı ifadə edir. Bu, bir insanın sizə baxışda, təbəssümündə, hərəkətlərində əks olunan müsbət enerji və cəlbedicilikdir.