Xoşsifətli sözü farsca "xoş" və ərəbcə "sifət" sözlərindən əmələ gəlmiş bir birləşmədir. Əsasən "gözəl üzü olan", "xoş görünüşlü" mənasını verir. Ancaq sadəcə "gözəl" sözündən daha zəngin bir məna kəsb edir. Çünki "xoşsifətli" insanın yalnız fiziki gözəlliyini deyil, həm də üz cizgilərinin yaratdığı xoş təəssüratı, incə və harmonik xüsusiyyətlərini əks etdirir.
Lüğətlərdə "gözəl, göyçək, xoşsima, qanışirin" kimi sinonimlərlə izah edilən "xoşsifətli" sözü, bu sinonimlərin hər birindən daha geniş bir məna çalarına malikdir. Məsələn, "gözəl" daha ümumi bir termindir, "göyçək" daha çox gənc və canlı görünüşü, "xoşsima" isə üzün simasını ifadə edir. "Qanışirin" isə daha çox "qanlı, qızılı" rəngdə dəriyə malik olmağı bildirir. Xoşsifətli isə bu keyfiyyətlərin hamısını özündə birləşdirərək, daha mükəmməl və tam bir təsviri verir.
Misal olaraq verilən "Abbas uzunboylu, nazikbədən, ağbənizli, alagözlü, xoşsifət bir uşaq idi" cümləsində Abbasın fiziki xüsusiyyətlərinin tam və uyğun bir şəkildə təsvirini görürük. Bu xüsusiyyətlərin hamısı bir araya gələrək onun xoşsifətli olmasını, yəni ümumi görünüşünün xoş və cazibədar olmasını vurğulayır. Yalnız gözəlliyi deyil, həm də bu gözəlliyin uyğunluğu, harmoniyası və yaratdığı ümumi təəssürat önə çıxır.
Beləliklə, "xoşsifətli" sözü sadəcə bir fiziki təsvirdən daha çox, bir insanın ümumi görünüşündəki cazibədarlığı, xoş təəssüratı və harmonikliyi ifadə edən, dərin və zəngin mənalı bir sözdür.