Xoştəb (fars. xoş + ər. təb) sifəti, əsasən, iki əsas məna daşıyır: birincisi və daha geniş mənada yaxşı təbiətli olmaq, xoş xasiyyətli, mehriban, səmimi və xoş rəftarlı insanı təsvir edir. Bu mənada xoştəb insan həm öz ətrafındakılarla yaxşı münasibətlər qurmağı bacarır, həm də həyatdakı çətinliklərə müsbət münasibət bəsləyir. Onların daxili dünyası zənginlik, rahatlıq və harmoniya ilə doludur. Bu, sadəcə olaraq xarici görünüş deyil, daxili bir keyfiyyətdir, insanın ruh halının əksidir.
İkinci mənası isə daha spesifik olaraq istedadlı, bacarıqlı insanı bildirir. Bu mənada xoştəb insan hər hansı bir sahədə fəal şəkildə özünü göstərməyi bacarır, təbii qabiliyyətlərə malikdir və bu qabiliyyətləri inkişaf etdirmək üçün səy göstərir. Xoştəb şair, xoştəb rəssam, xoştəb musiqiçi kimi ifadələr bu mənanın dəqiq əksidir. Bu istedad, əldə edilmiş bacarıq deyil, doğuşdan gələn, təbii bir qabiliyyətdir.
Beləliklə, "xoştəb" sözü, yalnız "yaxşı" mənasından daha geniş bir məna kəsb edərək, həm insanın xarakterini, həm də onun istedadını, bacarığını əhatə edir. Məsələn, "Bizim də çox böyük, müqtədir və xoştəb milli şairlərimiz olubdur" cümləsində "xoştəb" sözü həm şairlərin yüksək əxlaqi keyfiyyətlərini, həm də onların böyük istedadlarını və əsərlərinin gözəlliyini ifadə edir. Sözün kökü olan farsca "xoş" və ərəbcə "təb" (təbiət) komponentləri bu mənanı aydın şəkildə göstərir.