İbadət sözü ərəb mənşəli olub (عبادة - `ibāda`), dini inanclar çərçivəsində Allah'a, Tanrıya və ya ali bir qüvvəyə qarşı edilən hərəkət və ya ayinləri ifadə edir. Sadəcə dua və namazla məhdudlaşmayan ibadət, geniş mənada özünü ilahi varlığa təslim etmə, ona itaət etmə, hörmət və ehtiram göstərməklə bağlı bütün əməlləri əhatə edir.
İbadətin əsas məqsədi, ilahi varlıqla əlaqə qurmaq, Onun rızasını qazanmaq və manevi təkamülə nail olmaqdır. Bu, müxtəlif dinlərdə və mədəniyyətlərdə fərqli şəkildə ifadə olunsa da, ümumi məqsədi eyni qalır. Məsələn, İslam dinində namaz, oruc, zəkat və həcc kimi əməllər ibadətin tərkib hissəsidir. Xristianlıqda dua, ayinlərdə iştirak, müqəddəs kitabın oxunması və xeyriyyəçilik ibadət formasını təşkil edir. Buddizmdə isə meditasiya, dua və müxtəlif rituallar ibadətə aiddir.
İbadət, sadəcə ritual əməllərlə məhdudlaşmır. Dini əxlaqa riayət etmək, yaxşılıq etmək, ədalətli olmaq, insanlara kömək etmək də ibadətin vacib hissələridir. Çünki həqiqi ibadət, xarici görünüşdən çox, daxili inancı və təmiz niyyəti əks etdirir. Molla İbrahimxəlil’in misalında olduğu kimi, ibadət, insanı dünyəvi məşğuliyyətlərdən uzaqlaşdıran, manevi cəhətdən inkişaf etməsinə kömək edən bir prosesdir. İbadətin mahiyyəti, insanın Allahla, Tanrı ilə və ya ali qüvvə ilə olan münasibətinin təzahürüdür.
Qeyd etmək vacibdir ki, ibadət anlayışı fərqli dini və fəlsəfi baxışlardan asılı olaraq fərqli şəkildə interpretasiya edilə bilər. Ancaq ümumi mənada ibadət, insanın ilahi ilə əlaqəsini gücləndirməyə yönəlmiş hərəkətləri əhatə edən geniş bir anlayışdır.