İkindi: Günün günortadan sonra, axşama yaxın hissəsi. Zərf kimi işlənən bu söz, günün ikinci yarısının, günəşin batmağa yaxın olduğu vaxtı ifadə edir. Günorta ilə axşam arasında uzanan bu müddət, günün həm istilik, həm də işıq baxımından özünəməxsus bir atmosferə malikdir. Günortadan qalan istiliyin təsiri yavaş-yavaş azalsa da, hələ axşam sərinliyi tam özünü göstərməmiş olur. Bu səbəbdən ikindi, gündüzün həm isti, həm də sakit bir hissəsi kimi qəbul edilir.
İkindinin təsviri ədəbiyyatda çox geniş yer tutur. Şairlər və yazıçıların əsərlərində ikindi, bir çox hallarda, mənalı və əhvalatlı hadisələrin, düşüncələrin, duyğuların məkanı kimi təsvir edilir. Misal üçün, sakit bir kənd mənzərəsində, ya da sərin bir meşədə, günəşin batmasına yaxın olan ikindi saatları, xüsusilə romantik və melanxolik bir fon yaradır. Səssizliyə qərq olan təbiət, günəşin narıncı və qızılı çalarları ilə bəzəndiyi ikindi, insanı müxtəlif duyğulara qərq edə bilir.
Verilən nümunə cümləsində olduğu kimi ("İkindi çağı idi. Obada “Dursunu ayı basmış”, – deyə səs qopdu"), ikindi sözü, bir hadisənin baş verdiyi zamanı göstərmək üçün işlənilir. Bu, hadisənin zamanını dəqiqləşdirməklə yanaşı, oxucuya müəyyən bir atmosfer və əhval-ruhiyyə də çatdırır. "Obada “Dursunu ayı basmış”, – deyə səs qopdu" ifadəsi, ikindi saatlarının sakitliyinin qəfil bir hadisə ilə pozulmasını əks etdirir və bu hadisənin ikindi fonunda baş verməsi daha da təsirli və dramatik edir.
Beləliklə, ikindi sözü sadəcə bir zaman ifadəsi deyil, eyni zamanda ədəbi və məcazi mənalar da daşıyır. O, günün bir hissəsini ifadə etməklə yanaşı, oxucunun təxəyyülündə müəyyən bir atmosfer və əhval-ruhiyyə yaradır.