İqamət (ər. إقامة - iqāma) sözü, Azərbaycan dilində əsasən "müəyyən bir yerdə yaşamaq, məskunlaşmaq, qərar tutmaq" mənasında işlənir. Lüğətlərdə sadəcə "sakin olma, oturma, bir yerdə yaşamaq üçün qalma" kimi qısa və ümumi bir izah verilsə də, bu sözün daha zəngin bir məna dünyası vardır.
İqamət, sadəcə fiziki olaraq bir yerdə yaşamağı deyil, həm də orada sosial həyat qurmağı, özünü o mühitə uyğunlaşdırmağı, o yerə aid olma hissini əhatə edir. Bu, müvəqqəti bir qalmaq deyil, daha uzunmüddətli, bəzən həyat boyu davam edən bir qərarın ifadəsidir. Bir şəhərdə iqamət etmək, sadəcə orada ev kirayəsində yaşamaqdan daha çox şey deməkdir; bu, həmin şəhərin mədəniyyətinə, adət-ənənələrinə qarışmaq, oranın insanları ilə əlaqələr qurmaq, özünü o yerin bir parçası kimi hiss etmək deməkdir.
Füzuli'nin misrasında da görüldüyü kimi ("Mümkün deyil, Füzuli, cahanda iqamətin; Bihudə sən bu mərhələdə məskən eylədi"), iqamət, sadəcə yaşayış yeri deyil, həm də mənəvi bir vəziyyəti, bir həyat fəlsəfəsini ifadə edə bilir. Şairin bu misrasında iqamət, dünya fənasının qarşısında insanın qısamüddətli və əbədi bir məkana ehtiyacını, daim dəyişən bir aləmdə sabit bir məskən tapmaq arzusunu simvolizə edir.
Beləliklə, iqamət sözü, sadə bir yaşayış mənasından daha geniş bir kontekstdə, həm fiziki, həm də mənəvi bir məskunlaşma, bir qərar tutma, bir yerə bağlılıq və özünü aid hiss etmə halı kimi dəyərləndirilməlidir. Bu, sadəcə bir söz deyil, bir həyat tərzi, bir seçim, bir mənsubiyyət hissidir.